Kale Smigel, dorstige koe, drekkige Toyota

In de verte doemen een drietal vulkanen op. Zij zijn het Tongariro National Park. Men denkt dat deze jongens op enkele stuiptrekkingen na, slapend of gedoofd zijn. Mis dus. In november vorig jaar begon de noordelijkste opeens te kwalmen, en niet uit een bestaande krater, maar uit een nieuw gat. Momenteel sjwaamt ie nog steeds, maar volgens de bevolking geen paniekredenen. Duidelijk is een witte stoflaag te zien daarboven. En witte rook.
De twee zuidelijke vulkanen zijn de Ngauruhoe en de Ruapehu. Het park is beter bekend als het duistere Mordor met Mount Doom uit de Lord of the Rings. Pascal, ik heb je naksje kale Smigel, je precious, nog niet gevonden...

Mijlen verder nog steeds geen bewoonde status te hebben waargenomen op de goed berijdbare wegen, staat dan op de flank van de Ruapehu, één van de drie volcano's, een hotel als een kasteel.
Al lang geleden (1920) gebouwd naar een voorbeeld van canadese Rocky Mountains luxehotels en bedoeld als onderkomen voor lui als minstens koningen en keizers. Tegenwoordig wordt getracht aansluiting te vinden bij de mondaine stijl van toen en men herbergt er de plaatselijke jetset en vermogende globetrotters uit de hele wereld.
Godsamma, het hotels adres staat op onze voucher. En wel voor twee nachten.
Robuust, groot en met veel rode pluchegordijnen. Plaatsvragende fauteuils en een bar, alwaar bij sluitingstijd een hekwerk voor de tap valt ten teke, dat je niks meer krijgt. Een biljarttafel, formaat joekel. Grote varens voor de nog grotere ramen, in het zonlicht smachtend naar een zeembeurt. Vreemd genoeg is er een residents-washok, waar de self-service tourist zijn onderbroeken kan wassen en drogen voor maar 4 dollar. Dat ik zoiets weet ! Het zwembad in de daglichtloze kelder is te gek. Duiken is onmogelijk. Niet omdat het maar 90 cm diep is, maar omdat het plafond op 1,80 meter is. Je moet erin kruipen ! We staan vreemd te kijken en staren ons zonder woorden aan.
We maken prettig kennis met Marjo en Peter oet Munstergeleen. Hoe klein de wereld kan zijn.

De volgende dag kruisen onze paden een tweede keer, als we ons met de stoeltjeslift gerieflijk bergop laten transporteren. Wat een lava-wereld hier in Mordor. 's Winters is dit een ski-oord, getuige de vele liften en sneeuwkanonnen. De binnendrijvende witte wolken kunnen ons niet deren, aangezien wij verder van het zeepeil verwijderd zijn.

Op naar Napier, begin vorige eeuw verwoest door een aardbeving maar daarna in snel tempo herbouwd in art deco style. Deze uitstraling maakt de stad uniek.
Soms heb je van die dagen, dat je niet precies vindt wat je zoekt. Ofschoon er restaurants genoeg zijn, voldoet er geen enkele aan onze verwende wensen. Het diner uiteindelijk, afkomstig van SubWay, hebben we in de schemering gezellig, knus en romantisch verorberd aan het strand, op een bankje, onder een sterrenhemel, welke je op het noordelijk halfrond nog nooit hebt gezien.


Gedurende de autokilometers kun je ze niet missen: Koeien.
Wat lopen er maar veel van die melkbeesten rond in dit land. Het zijn er echt veel. En dat met een droogte, welke men hier nog zelden heeft meegemaakt. De weides zijn al lange tijd geel, over het hele noordereiland. Het stoft behoorlijk, als een kudde naar de melkstal wordt gedirigeerd door de boer op squad, bijgestaan door enkele bordercollies. Soms moet de automobilist geduldig wachten, als de hele meute met zwabberende uiers in kolonne schijtend de highway oversteekt. Ik vraag me af, wie die melk wel moet consumeren. Volgens een specialist maakt men melkpoeder, ter export naar China.
Maar wij gaan naar de laatste verpoosplaats van het noordereiland: Wellington. Hoofdstad en havenstad. Hier gaan we de drie uur durende overtocht naar het zuidereiland nemen, maar eerst moeten we onze inmiddels stoffig en vuil geworden Toyota inleveren bij Budged. De Corolla mag niet mee aan boord. Wat een onzin.
Moeten we al onze rotzooi uit die bak halen, inkofferen en meezeulen.

Ergens in de Cook Straight, terwijl we de overtocht voltooien schrijf ik dit bericht. De Interislander maakt op-en-neer gaande bewegingen. Dit gecombineerd met links-en-rechts rolt de boot met a-natuurlijke movements in drie uur naar het zuidereiland. Beslist geen pleziervaart voor Tony. Zij heeft zich na de koffie (flat white) en een halve browny al ras ergens in het midden van het vessel in een makkelijke fauteuil geplant. Oogjes dicht, snaveltje toe. Buiten witte koppen op de golven. Geen meeuwen. Wel veel wind. Binnen zijn op veel plaatsen MSB's te verkrijgen. Motion Sickness Bags. Dat is beter als over de railing te hangen, met die wind...
Zon volop. De Garmin GPS geeft 35,02 km per uur aan. Dan kan het dus zijn, dat we wind in de rug hebben. En maar op en neer. Manouvrerend tussen eilanden, bergen en vasteland. Tony blijkt ingedut te zijn terwijl kinderen jengelen... Ze gaat het redden !

Bij aankomst in Picton kunnen we bij Budget een andere auto afhalen.
Ja hoor, een Toyota Corolla. 4000 km op de teller, en: mooi gepoetst !