Kale Smigel, dorstige koe, drekkige Toyota
Blijf op de hoogte en volg Frans en Tony
25 Februari 2013 | Nieuw Zeeland, Wellington
In de verte doemen een drietal vulkanen op. Zij zijn het Tongariro National Park. Men denkt dat deze jongens op enkele stuiptrekkingen na, slapend of gedoofd zijn. Mis dus. In november vorig jaar begon de noordelijkste opeens te kwalmen, en niet uit een bestaande krater, maar uit een nieuw gat. Momenteel sjwaamt ie nog steeds, maar volgens de bevolking geen paniekredenen. Duidelijk is een witte stoflaag te zien daarboven. En witte rook.
De twee zuidelijke vulkanen zijn de Ngauruhoe en de Ruapehu. Het park is beter bekend als het duistere Mordor met Mount Doom uit de Lord of the Rings. Pascal, ik heb je naksje kale Smigel, je precious, nog niet gevonden...
Mijlen verder nog steeds geen bewoonde status te hebben waargenomen op de goed berijdbare wegen, staat dan op de flank van de Ruapehu, één van de drie volcano's, een hotel als een kasteel.
Al lang geleden (1920) gebouwd naar een voorbeeld van canadese Rocky Mountains luxehotels en bedoeld als onderkomen voor lui als minstens koningen en keizers. Tegenwoordig wordt getracht aansluiting te vinden bij de mondaine stijl van toen en men herbergt er de plaatselijke jetset en vermogende globetrotters uit de hele wereld.
Godsamma, het hotels adres staat op onze voucher. En wel voor twee nachten.
Robuust, groot en met veel rode pluchegordijnen. Plaatsvragende fauteuils en een bar, alwaar bij sluitingstijd een hekwerk voor de tap valt ten teke, dat je niks meer krijgt. Een biljarttafel, formaat joekel. Grote varens voor de nog grotere ramen, in het zonlicht smachtend naar een zeembeurt. Vreemd genoeg is er een residents-washok, waar de self-service tourist zijn onderbroeken kan wassen en drogen voor maar 4 dollar. Dat ik zoiets weet ! Het zwembad in de daglichtloze kelder is te gek. Duiken is onmogelijk. Niet omdat het maar 90 cm diep is, maar omdat het plafond op 1,80 meter is. Je moet erin kruipen ! We staan vreemd te kijken en staren ons zonder woorden aan.
We maken prettig kennis met Marjo en Peter oet Munstergeleen. Hoe klein de wereld kan zijn.
De volgende dag kruisen onze paden een tweede keer, als we ons met de stoeltjeslift gerieflijk bergop laten transporteren. Wat een lava-wereld hier in Mordor. 's Winters is dit een ski-oord, getuige de vele liften en sneeuwkanonnen. De binnendrijvende witte wolken kunnen ons niet deren, aangezien wij verder van het zeepeil verwijderd zijn.
Op naar Napier, begin vorige eeuw verwoest door een aardbeving maar daarna in snel tempo herbouwd in art deco style. Deze uitstraling maakt de stad uniek.
Soms heb je van die dagen, dat je niet precies vindt wat je zoekt. Ofschoon er restaurants genoeg zijn, voldoet er geen enkele aan onze verwende wensen. Het diner uiteindelijk, afkomstig van SubWay, hebben we in de schemering gezellig, knus en romantisch verorberd aan het strand, op een bankje, onder een sterrenhemel, welke je op het noordelijk halfrond nog nooit hebt gezien.
Gedurende de autokilometers kun je ze niet missen: Koeien.
Wat lopen er maar veel van die melkbeesten rond in dit land. Het zijn er echt veel. En dat met een droogte, welke men hier nog zelden heeft meegemaakt. De weides zijn al lange tijd geel, over het hele noordereiland. Het stoft behoorlijk, als een kudde naar de melkstal wordt gedirigeerd door de boer op squad, bijgestaan door enkele bordercollies. Soms moet de automobilist geduldig wachten, als de hele meute met zwabberende uiers in kolonne schijtend de highway oversteekt. Ik vraag me af, wie die melk wel moet consumeren. Volgens een specialist maakt men melkpoeder, ter export naar China.
Maar wij gaan naar de laatste verpoosplaats van het noordereiland: Wellington. Hoofdstad en havenstad. Hier gaan we de drie uur durende overtocht naar het zuidereiland nemen, maar eerst moeten we onze inmiddels stoffig en vuil geworden Toyota inleveren bij Budged. De Corolla mag niet mee aan boord. Wat een onzin.
Moeten we al onze rotzooi uit die bak halen, inkofferen en meezeulen.
Ergens in de Cook Straight, terwijl we de overtocht voltooien schrijf ik dit bericht. De Interislander maakt op-en-neer gaande bewegingen. Dit gecombineerd met links-en-rechts rolt de boot met a-natuurlijke movements in drie uur naar het zuidereiland. Beslist geen pleziervaart voor Tony. Zij heeft zich na de koffie (flat white) en een halve browny al ras ergens in het midden van het vessel in een makkelijke fauteuil geplant. Oogjes dicht, snaveltje toe. Buiten witte koppen op de golven. Geen meeuwen. Wel veel wind. Binnen zijn op veel plaatsen MSB's te verkrijgen. Motion Sickness Bags. Dat is beter als over de railing te hangen, met die wind...
Zon volop. De Garmin GPS geeft 35,02 km per uur aan. Dan kan het dus zijn, dat we wind in de rug hebben. En maar op en neer. Manouvrerend tussen eilanden, bergen en vasteland. Tony blijkt ingedut te zijn terwijl kinderen jengelen... Ze gaat het redden !
Bij aankomst in Picton kunnen we bij Budget een andere auto afhalen.
Ja hoor, een Toyota Corolla. 4000 km op de teller, en: mooi gepoetst !
-
24 Februari 2013 - 22:23
Lindsay:
Wow, sjiek hoor! Doe mij ook maar zo'n kasteel! Huizen hier vallen een beetje tegen ;) -
24 Februari 2013 - 22:32
Nien!:
WOAAAWWW!!!!!!
wederom een prettig leesbaar verhaal, ik betrap mezelf dat ik lach terwijl ik t lees, alsof ik op bepaalde momenten weet wat er komen gaat... (boot -->> mama haha)
En het duistere Mordor! te gek om dat van zo dichtbij te zien in plaats van de film.
En dan uiteraard nog dat hotel oef dat is nog een ouderwets luxe?!
De switch van eilanden is gemaakt, op naar een nieuw avontuur!
lebber van floor die is nu rond aan het huppelen is in de sneeuw. Jawel hoor, maar natuurlijk niet helemaal tot de uitlaatplaats... geen kuiltje aan het einde van de tuin, nee middenin! @#%!
kus van nien -
25 Februari 2013 - 00:03
De Blaauwtjes:
Hallo wereldreizigers. wij zijn weer terug in Nederland en kan eindelijk weer je geweldige verhalen lezen. In ons hotel was internet er vaker niet dan wel.Ik lig nu in bed en ben al lachend Nanno jullue keuke verhalen aan het voorlezen. Groetjes en mogen we nog veel leuke verhalen krijgen -
25 Februari 2013 - 09:00
Voelender:
Bedankt voor het leuke en boeiend verhaal, al veel leesplezier gehad vandaag door jullie spannend reisavontuur. Dat is een leuk begin op deze witte maandagmorgen. De sneeuw ligt hier 20 cm hoog en het is een prachtig gezicht. Will heeft het druk met de kachel (zover voorbereiden zodat er om 5 uur maar een vlammetje nodig is voor een warme en romantische avond) en daarna kan hij gaan weer gaan sneeuwscheppen. Ook romantisch, toch. We maken er maar wat van in dit ook mooi apelandje.
Genieten jullie maar daar in dat verre land en we kijken uit naar het volgende verslag.
Groetjes Will en Els -
25 Februari 2013 - 18:12
Johanna:
Hallo jullie daar,weer een leuk verhaal dat kan niet iedereen zeggen wij hebben in een kasteel slapen maar jullie wel, geen spook tegen gekomen. Maar ja koeien zijn erook hier in ons apelandje .wij hebben sneeuw maar jullie hebben zon stuur wat zon hier heen.Geniet ervan en tot het volgende verslag groetjes,DeBoesj -
27 Februari 2013 - 12:07
Astrid Thissen:
Lieve Tony en beste Frans,
Leuk om thuis mee te genieten van jullie geweldige reis,wat 'n beleving!
En wat maken jullie er 'n gezellig verhaal van,erg leuk lezen.
Geniet van de reis,van elkaar en de prachtige natuur.Nog veel plezier!!! Groetjes,Astrid -
02 Maart 2013 - 10:45
Truus Braun:
Hi tony en frans
heerlijk om jullie reisverslagen te lezen .
Fieny vroeg me gisteren welke dag jullie hadden afgespoken .
zij en jeff hadden beiden een andere datum in hun gedachte.
maar ik zei al jullie zullen wel bellen he naar hun toe .
inog heel veel prachtige dagen in het mooie new zealand.
groetjes truus en wiel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
