Christchurch-Kerst, Mini-Pings
Blijf op de hoogte en volg Frans en Tony
15 December 2019 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Weiter geht's langs de kust noordelijk. Moeraki, van de boulders, de manshoge perfect ronde mysterieuze stenen zomaar op het strand. Je denkt aan bowlen.
Ondertussen eindeloos schapen, koeien, weilanden, schapen, koeien, weilanden. Op de achtergrond de Alps onder blauwe luchten en witte wolken. Naar Oamaru, Timaru, Akaroa en tenslotte Christchurch.
Wat een rare plaatsnamen eigenlijk.
We verlaten het met schotse inslag Oamaru pas, als we het gespartel van die kleine klimmende pinguïns hebben gezien én hun jongen hebben gehoord. Moet je voorstellen, we zitten op een tribune ! Links en rechts, dwars op het strand en de achterliggende wildernis en straks lopen de mormels voorlangs. We moeten ons koest houden én, foto's maken is verboden, zelfs niet zonder flits. Ze kunnen niet tegen het felle licht, ook niet tegen de toch wel irritante schermpjes van onze lijfsapparaten. De schemer is vergevorderd en er branden zacht-oranje lampen. Iets verder op zee kun je ze al met mplukken zien aankomen, vertelt de pinguinman en inderdaad, daar is wat reuring. Effe later, nadat er éne de kust veilig heeft verklaard, klauteren een stuk of 20 blauwe pinguïns van 30 cm hoog tegelijkertijd de rotsen op, als mini-nonnen met de handen in hun zakken, voor de tribunes langs. We klappen niet. En nog eens 25, en weer een groep. Zeker 150 in totaal. Ze rusten een paar minuten op een veilige plek en verdwijnen dan stilletjes naar hun eigen nest. Als die watervogels de hele dag op zee gevist en gezwommen hebben moeten ze wel bekaf zijn nadat ze met een volle maag met eten voor de kids het talud zijn opgesjraveld. En dan begint het kabaal. Zodra het kroost merkt dat papa of mama ping op de stoep staat met de vissalade dan laten ze van zich horen. Honderden kwekkerbekken in concert. Ik kan hun geluid niet nabootsen, dus is het apart. Als we na de show huiswaarts gaan, moeten we opletten van de leiding, want de diertjes zitten graag in de bosjes, tussen de stenen, in de goot maar ook onder de auto. Eerst kijken, dan rijden. En zit er ene vóór je, rij je eromheen, want hij kan lang blijven zitten.
Oamaru voorziet in de goldrush-tijd de goedzoekers in het binnenland van bier en whisky. Nu helaas die rush voorbij is staan de mouterijen, brouwerijen en stokerijen nog steeds aan de kade, waar ook destijds het benodigde graan werd aangevoerd. Met het enige verschrikkelijke verschil, hoe is het mogelijk, dat er hele straten souvenierwinkels van zijn gemaakt ! Eeuwig zonde, Bert en Lambert, anders hadden we naast Schotse, ook Kiwiwhisky mogen proeven. 't Is er wel, maar de NZ-ers kennende zal dat meer op gekleurde moonshine hebben geleken.
In Christchurch aangekomen parkeren we onze MAUI-camper op de camping en gaan met de bus naar Christchurch centrum. We zijn van plan om eens flink op de kerstmarkt de kersttoerist uit te gaan hangen. Het is tenslotte vlak voor kerst en de kadoos moeten besteld worden. Maar helaas. Geen Glühwein hier met 25°. Ook keine Wurst en nix Reibekuchen. Er is hier haast niets te merken van Kerstmis. Nou ja, een verdwaalde kerstboom met ouderwetse rode ballen in een warenhuis misschien en wat neergelegde reuzekerstballen in het park, ook al rood. Een krans voren op de tram. Eén versierde tuin. Soms een kerstliedje van een kind met een cornet en warempel een leuk koor, goed gekleed, toonvast en vierstemmig bij de VVV. Hier en daar zwalkt een lallende kerstman door het winkelend publiek. Een enkeling heeft de rode kerstmuts op. Een sporadische kerstverlichting die pas zichtbaar kan worden na 22:00 uur.
En ze hebben zoveel herdertjes liggen in de velden, waar in de stille nacht de rozen wèl ontspringen omdat het lente is..
Negen jaar na de aardbeving van 2011 zijn er nog steeds veel plekken in Christchurch die herinneren aan die verschrikkingen. Schijnbaar solide oude gebouwen zijn nog steeds met hekwerken afgezet. "Danger. No trespassing" staat erop. De oude kathedraal mist een muur, je kijkt de zolder in, het dak hangt scheef. De littekens van de aardbeving zijn nog steeds zichtbaar en dat zal ook nog wel even zo blijven.
Enkele historische gebouwen zijn gerestaureerd en earthquake-proof gemaakt met roestvrijstalen kabels, bouten en platen. Andere, nog enigszins staande oude gebouwen zijn voor langere tijd stevig gestut, wachtend op restauratie. Maar de nieuwe kathedraal is al lang klaar. Modern en licht. Lijkt op een kaartenhuis. Ook een nieuwe moderne binnenstad, winkels en banken, veel staal en glas. Nieuwe infrastructuur.
Christchurch heeft op een creatieve en positieve manier nieuw leven geblazen in de stad. Haar centrum is kleurrijk, culinair en bruisend. En wie weet wordt ze door de quake ooit nog wel de meest leefbare stad van Nieuw Zeeland.
De laatste kilometers to go. We mogen de camper met lege tank inleveren en dat ga ik dan ook doen. Op de laatste druppels diesel pruttelen we naar de verhuurder, terwijl de Mercedes knippert met rode signalen, zijn grote dorst kenbaar makend. Nog zeven kilometer. Hart in de keel, maar we halen het. Overgebleven ongebruikte attributen zoals wc-papier, folie, potje zout, noedels, dettol etcetera schenken we aan een stel jonge gasten die vandaag pas beginnen aan hun NZ-avontuur.
Het hotel, waar we vannacht nog verblijven haalt ons op. Het is nog vroeg in de middag. Genoeg tijd voor een relaxed tukkie en een paar verfrissende zwembaantjes. We bereiden ons voor op een lange reis naar huis. We hebben het wel gezien in die elf weken..
Toch voelt het wat dubbel en raar om deze bijzondere periode af te sluiten. Op naar de kou, maar tevens ook naar huis. Verheugend op de kinderen en zeker die kleintjes. Geen heimwee, wel weemoed. Ook weten dat we hier niet meer zullen wederkeren. Dus afscheid nemen van de wonderlijke flora en fauna zo ver van huis. Van de o zo gewone, relaxte en vriendelijke kiwi's: Van hen hebben we geleerd !
Goed onthouden !
Afscheid van onze goede vriend NZ is nu.
Ondertussen eindeloos schapen, koeien, weilanden, schapen, koeien, weilanden. Op de achtergrond de Alps onder blauwe luchten en witte wolken. Naar Oamaru, Timaru, Akaroa en tenslotte Christchurch.
Wat een rare plaatsnamen eigenlijk.
We verlaten het met schotse inslag Oamaru pas, als we het gespartel van die kleine klimmende pinguïns hebben gezien én hun jongen hebben gehoord. Moet je voorstellen, we zitten op een tribune ! Links en rechts, dwars op het strand en de achterliggende wildernis en straks lopen de mormels voorlangs. We moeten ons koest houden én, foto's maken is verboden, zelfs niet zonder flits. Ze kunnen niet tegen het felle licht, ook niet tegen de toch wel irritante schermpjes van onze lijfsapparaten. De schemer is vergevorderd en er branden zacht-oranje lampen. Iets verder op zee kun je ze al met mplukken zien aankomen, vertelt de pinguinman en inderdaad, daar is wat reuring. Effe later, nadat er éne de kust veilig heeft verklaard, klauteren een stuk of 20 blauwe pinguïns van 30 cm hoog tegelijkertijd de rotsen op, als mini-nonnen met de handen in hun zakken, voor de tribunes langs. We klappen niet. En nog eens 25, en weer een groep. Zeker 150 in totaal. Ze rusten een paar minuten op een veilige plek en verdwijnen dan stilletjes naar hun eigen nest. Als die watervogels de hele dag op zee gevist en gezwommen hebben moeten ze wel bekaf zijn nadat ze met een volle maag met eten voor de kids het talud zijn opgesjraveld. En dan begint het kabaal. Zodra het kroost merkt dat papa of mama ping op de stoep staat met de vissalade dan laten ze van zich horen. Honderden kwekkerbekken in concert. Ik kan hun geluid niet nabootsen, dus is het apart. Als we na de show huiswaarts gaan, moeten we opletten van de leiding, want de diertjes zitten graag in de bosjes, tussen de stenen, in de goot maar ook onder de auto. Eerst kijken, dan rijden. En zit er ene vóór je, rij je eromheen, want hij kan lang blijven zitten.
Oamaru voorziet in de goldrush-tijd de goedzoekers in het binnenland van bier en whisky. Nu helaas die rush voorbij is staan de mouterijen, brouwerijen en stokerijen nog steeds aan de kade, waar ook destijds het benodigde graan werd aangevoerd. Met het enige verschrikkelijke verschil, hoe is het mogelijk, dat er hele straten souvenierwinkels van zijn gemaakt ! Eeuwig zonde, Bert en Lambert, anders hadden we naast Schotse, ook Kiwiwhisky mogen proeven. 't Is er wel, maar de NZ-ers kennende zal dat meer op gekleurde moonshine hebben geleken.
In Christchurch aangekomen parkeren we onze MAUI-camper op de camping en gaan met de bus naar Christchurch centrum. We zijn van plan om eens flink op de kerstmarkt de kersttoerist uit te gaan hangen. Het is tenslotte vlak voor kerst en de kadoos moeten besteld worden. Maar helaas. Geen Glühwein hier met 25°. Ook keine Wurst en nix Reibekuchen. Er is hier haast niets te merken van Kerstmis. Nou ja, een verdwaalde kerstboom met ouderwetse rode ballen in een warenhuis misschien en wat neergelegde reuzekerstballen in het park, ook al rood. Een krans voren op de tram. Eén versierde tuin. Soms een kerstliedje van een kind met een cornet en warempel een leuk koor, goed gekleed, toonvast en vierstemmig bij de VVV. Hier en daar zwalkt een lallende kerstman door het winkelend publiek. Een enkeling heeft de rode kerstmuts op. Een sporadische kerstverlichting die pas zichtbaar kan worden na 22:00 uur.
En ze hebben zoveel herdertjes liggen in de velden, waar in de stille nacht de rozen wèl ontspringen omdat het lente is..
Negen jaar na de aardbeving van 2011 zijn er nog steeds veel plekken in Christchurch die herinneren aan die verschrikkingen. Schijnbaar solide oude gebouwen zijn nog steeds met hekwerken afgezet. "Danger. No trespassing" staat erop. De oude kathedraal mist een muur, je kijkt de zolder in, het dak hangt scheef. De littekens van de aardbeving zijn nog steeds zichtbaar en dat zal ook nog wel even zo blijven.
Enkele historische gebouwen zijn gerestaureerd en earthquake-proof gemaakt met roestvrijstalen kabels, bouten en platen. Andere, nog enigszins staande oude gebouwen zijn voor langere tijd stevig gestut, wachtend op restauratie. Maar de nieuwe kathedraal is al lang klaar. Modern en licht. Lijkt op een kaartenhuis. Ook een nieuwe moderne binnenstad, winkels en banken, veel staal en glas. Nieuwe infrastructuur.
Christchurch heeft op een creatieve en positieve manier nieuw leven geblazen in de stad. Haar centrum is kleurrijk, culinair en bruisend. En wie weet wordt ze door de quake ooit nog wel de meest leefbare stad van Nieuw Zeeland.
De laatste kilometers to go. We mogen de camper met lege tank inleveren en dat ga ik dan ook doen. Op de laatste druppels diesel pruttelen we naar de verhuurder, terwijl de Mercedes knippert met rode signalen, zijn grote dorst kenbaar makend. Nog zeven kilometer. Hart in de keel, maar we halen het. Overgebleven ongebruikte attributen zoals wc-papier, folie, potje zout, noedels, dettol etcetera schenken we aan een stel jonge gasten die vandaag pas beginnen aan hun NZ-avontuur.
Het hotel, waar we vannacht nog verblijven haalt ons op. Het is nog vroeg in de middag. Genoeg tijd voor een relaxed tukkie en een paar verfrissende zwembaantjes. We bereiden ons voor op een lange reis naar huis. We hebben het wel gezien in die elf weken..
Toch voelt het wat dubbel en raar om deze bijzondere periode af te sluiten. Op naar de kou, maar tevens ook naar huis. Verheugend op de kinderen en zeker die kleintjes. Geen heimwee, wel weemoed. Ook weten dat we hier niet meer zullen wederkeren. Dus afscheid nemen van de wonderlijke flora en fauna zo ver van huis. Van de o zo gewone, relaxte en vriendelijke kiwi's: Van hen hebben we geleerd !
Goed onthouden !
Afscheid van onze goede vriend NZ is nu.
-
15 December 2019 - 23:41
Connyzelissen:
Het zal jullie wel tegen vallen hier in het kikkerlandje
Was leuk jullie reisverslag te lezen -
16 December 2019 - 00:32
De Blaauwtjes :
Het was weer leuk om jullie verslag te lezen. We verheugen ons er al op om nog meer verhalen te horen als jullie weer thuis zijn.Nemen jullie wat warmte en zon voor ons mee? De blaauwtjes wensen jullie een hele goede thuisreis zonder al te veel vertragingen. Kom goed thuis. -
16 December 2019 - 08:30
Marjo:
Genoten van jullie reisverslagen! Leuk dat ik zo een beetje mee kon reizen.
Goede en veilige terugreis! -
16 December 2019 - 11:56
Jan Verheijden:
Mijn reis aan NZ is 30 jaar geleden. Vaak ontmoet ik mensen die in NZ zijn geweest. Steeds weer de boeiende verhalen en prachtige herinneringen aan dit fantastische land. Steeds weer voor mij een herbeleving van mijn bezoek. Iedereen heeft heel veel gezien maar heel veel hebben we nog niet gezien. Ik kijk altijd met veel plezier documentaires over NZ op TV. Geniet nog lang van jullie altijd bijblijvende herinneringen.
Alvast fijne feestdagen. -
16 December 2019 - 18:40
Truus ( Yoga):
Beste Frans en Tony,
Heb ademloos jullie reis down under gevolgd en genoten van de humoristische teksten.Helaas komt aan alles een einde.
Ik wens jullie een voorspoedige reis naar huis en, Tony, wellicht tot ziens in het nieuwe jaar bij Thea. -
16 December 2019 - 19:29
Daniël En Miriam:
Dag reizigers , tsja.... het is een tijd van gaan en komen..... en de tijd van (naar huis) komen is nu aangebroken. Zo te lezen hebben jullie een fantastische reis gehad en vooral veel gezien en meegemaakt. Wij wensen jullie een goede en veilige terugreis. Tot snel en fijne fiësdaag. De groete oet Hulsberg-zuid, Miriam & Daniël -
16 December 2019 - 20:03
Liesl:
Ooo alweer jullie laatste verhaal van deze super reis... jammer jammer! Maar ook blij dat jullie weer naar huis komen. Goede reis en dikke knuffel van Sophie en Noah!! -
17 December 2019 - 13:14
Wiektwieë:
Hey Tony en Frans,
Ja helaas het einde van jullie fantastische reis. Jullie genoten maar wij ook van je mooie reisverslagen. Wat is het een mooi land dat we door jou verhalen ons zullen herinneren. Nu zijn jullie vast onderweg maar we wensen jullie een goede thuiskomst en tot gauw.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
