Bali-fooien, Shit-coffee, Puuh-accu

De luchtweg richting Bali leidt via een stop in Singapore, maar gaat dwars over Australie. Vanuit de lucht oogt dit continent als een desolate woestijn. Rood, droog en dor. De sporadische wegen lopen oneindig recht. Bochtloos. Wederom in Singapore nemen we voor 12 uur een slaapkamer ín de luchthaven, achter de douane. Daarom slepen we geen grote bagage en Tony heeft de handbagage voorzien voor één dag overleven.

Een korte sprong naar Bali verplaatst ons naar een andere wereld. De eerste 42 euro zijn we kwijt aan een visumstempel in ons paspoort, voordat we het land binnen mogen. Als wisselgeld van de gegeven 50 euro ontvangen we 78.000 roepies retour. Op de luchthaven heerst een drukte van jewelste. Er zijn meer kruiers dan koffers, meer taxichauffeurs dan passagiers. Onze koffers werden reeds door behulpzame (=fooiverwachtende) bruine kleine mannetjes van de koffer-belt geplukt.

We pinnen gul 4 ton aan roepies (=31,80 euro) en worden buiten opgewacht door een vertegenwoordiger mèt onze namen op zijn A4-tje. Hij brengt ons en de twee kruiers naar een gereedstaande VAN met chauffeur. Dat betekent dus 4 keer fooieren.
Brommers links en rechts als wespen, smalle overvolle wegen, keren midden op een drukke weg, invoegend verkeer op onmogelijke plaatsen. Langs de wegen zijn legio eenmanszaakjes met souvenirs en verfrissingen, eettentjes, openluchtgarages, trottoirs in slechte staat, voor elke ingang op de grond een kleine bonte offergave, woekerende planten, elektro-en telefoonkabels, geparkeerde scooters, elk huisje een eigen tempel. De airco loeit. Het is 30 graden en erg zwoel.
Sanur Beach Hotel wacht ons op als we de beveiliging in de oprijlaan mogen passeren. Twee kruiers plaatsen de 3 koffers bij de receptie, een andere vervoert ze vervolgens naar onze koele kamer. Daar gaan weer enkele duizenden. “Terima Kasih”, zeggen ze dan met een brede smile en een bidgebaar. Het bankbiljet verdwijnt onzichtbaar in hun diepe zakken.

Het grote koele hotel is ruim opgezet. Veel personeel dat nooit hard loopt maar wel ontzettend vriendelijk is. We kijken op de grote binnentuin met veel hoge palmbomen en ander decoratief groen spul waar ik de namen niet van weet. Daarachter liggen de open gebouwen (afdaken) van het restaurant, dan de zwembaden, de strandpromenade, het strand en als laatste de Indische Oceaan.
We trekken onze toeristen-outfit aan en verkennen in blijde moede het complex. Ojee, wat zijn er veel hollanders ! En je hoort ze soms van verre. We proosten met een biertje en vruchtendrankje op het overdekte strandmeubilair, gezicht richting oceaan, alwaar op 500 meter een roestig wrak al jaren het rif versiert.
Zodra het complex via de strandpromenade wordt verlaten (weer langs een bewaker in uniform met pet), wordt je telkens aangeklampt door de lokale middenstand: “Madaam, look to my sop”, en: “Madaam, massage ? Good price !” Tja, zo kun je niet rustig shoppen. En een massage op een vettige matras op een betonnen verhoging aan het openbare strand is ons niet privé genoeg.
“Hé mister, wonna drink? Eat?” Aangezien we niet weten of onze magen local-food-bestendig zijn, doen we dit veiligheidshalve maar niet.
Wij huren voor 6 uur een auto met engels-sprekende-chauffeur om een indruk te krijgen van het eiland. Kosten: In $, € of Rp, rond 30 euro. We selecteren enkele doelen zoals een batik-werkplaats en een zilver- en goudsmid, waar we onze slag willen slaan. Het blijkt al snel, dat deze bedrijven op de toerist zijn gefocust, waardoor de prijzen niet meer interessant te noemen zijn. We aanschouwen de wonderlijke “sawa’s”, de rijst-terrassen. Maken een stop bij een koffie- en cacaoboer.
De koffieboer plaatst een 7-tal dranken voor onze neus, waaronder koffie, citroengrasthee, cacao, gemberthee. We mogen gratis proeven.
De boer heeft ook een “specialiteit”: de “Kopi Luwak”-koffie. Dit is de meest exclusieve koffie ter wereld. De Kopi Luwak is de koning onder de koffiesoorten, een arabicaboon afkomstig uit Java.
Nu is er een beest, de civetkat, die dol is op die koffiebes. De bes wordt in de maag verteerd, maar de pit blijft in tact en wordt later, schrik niet, teruggevonden in de uitwerpselen. Nadat de shit is gedroogd, worden de bonen met de hand gesorteerd en licht gebrand. Deze smakelijke koffie wordt omschrijven als de perfecte balans tussen zoet en fris met een stevige body. En wat is er nou mooier om na een heerlijk diner je gasten te vertellen over de zojuist gedronken geurige koffie met een nogal spectaculaire achtergrond…
Alhoewel wij in een ondernemende en ontdekkende fase verkeren, besluiten wij unaniem na zeer kort beraad de Kopi Luwak niet aan de proeverij toe te voegen.

De 5 Bali-dagen geven ons een goed beeld van dit uitzonderlijk stukje aarde. Wij genieten, rusten en nemen de tijd om mede de Nieuw-Zeelandse avonturen te laten bezinken en deels weer te gaan wennen aan de Nederlandse tijdzone. Na een late-checkout vertrekt om 20.00 de 17 uur durende terugreis naar Amsterdam.

Wij zijn moe, maar voldaan. Onbekende landen aanschouwd. Vreemde culturen bewonderd. Veel mensen gesproken. Nieuwe vrienden gemaakt. Blij dat wij zulke reis nu konden maken en niet hoefden te wachten tot “ooit” naderhand, waar alsdan gezondheidsredenen zulk een onderneming zouden kunnen beperken, zo mogelijk uitsluiten.
En dan zijn we weer in Nederland. Het is 19 maart 2013, 07.30 uur. Schiphol, A4, van de Valk Hotel, waar het “Boraatje” geduldig op ons wacht onder een dun laagje ijs. Als de contactsleutel wordt omgedraaid geeft de startmotor enkel een mismoedige en totaal futloze “Puuh….


Een volgend landend vliegtuig verstoort de serene rust op de immense parkeerplaats.