Pinguins, dolfijnen en een dolfijnenhond

In Te Anau zijn we te gast bij giechelmoos Helen. Helen heeft geen B&B maar bestiert een drietal Ferienwohnungen. Ze zet in de avond de jam, eieren, muesli, toastbrood, melk en cornflakes gereed. Nondepie, nu moeten we zelf eieren bakken en brood toasten. Een wasmachine, droger en bijbehorende attributen staan in haar garage en daar mogen we gebruik van maken. Voor Tony aanleiding om shirts te cleanen en menig broekje te verfrissen.
De volgende dagen vervolgen wij met Dunedin, Mount Cook, Akaroa en als laatste, Christchurch.

Zoals Napier een franse, heeft Dunedin een schotse tint. Meer grijs. Het klinkt gek, maar er komen pinguins voor. Diverse soorten ook nog. Die waggelbeesten moeten we natuurlijk zien en wij maken ons te voet op pad richting strand. Breed met geel zand, zoals we gewend zijn van Zandvoort. Het water is schoon en blauw, zoals we niet gewend zijn van Zandvoort. Daartussen grote lavablokken. Voor en achter de vloedlijn lange strengen losgeslagen zeewier. Geen badgasten, een enkele toerist. Terwijl we dit landschap fotograferen schrikken we van een vervaarlijke brul direct achter ons, komend uit de muil van een zeeleeuw, op enkele meters afstand. Zijn nekharen staan overeind. Die van ons ook, van de schrik. Wij kunnen zijn stinkadem ruiken, de damp komt uit zijn keel... jaks. Deze hadden we niet verwacht en niet gezien liggen zonnen, daar tussen de rotsen, zeewier en aangespoeld hout. Gelukkig zijn onze benen sneller dan zijn onhandige (=onbenige) flappen en staan we in een mum op veiliger afstand in te zoomen. Nader oplettend speurwerk levert nog een paar van die vetbulten op. Ze liggen daar maar wat op te warmen. Ze wachten op de schemering, want dan komen de pinguins aan land, een lekkere snack voor deze jongens.

Pinguins, ja hoor, we gaan ze wèl zien vanavond. De kleine blauwe. Er zijn ook geeloog-pinguins, maar die fourageren ergens anders. Ze komen elke avond rond hetzelfde tijdstip aan land, op dezelfde plaats, hun broedplaats. We staan allemaal eerste rang. Twintig meter van het strandje op een soort podium. Wachten. Koude wind. Hm, duurt vandaag een beetje langer, zegt de gids. Ik denk al, weg 20 dollar, maar opeens klinkt toch een algemene kreet "Oohh. Aahh", en daar komt er ene strompelend en onverzekerd het strand op. En is weer weg, terug in de zee.... Enkele seconden later komt er dan kordaat een groep van zo'n 12 van die gammelaars met driftige kleine passen uit het niet, meteen schutting zoeken in het enkele meters hogerop gelegen struikgewas. De intentie is, om niet in de zeeleeuwebek te belanden, die daar de hele middag reeds watertandend wachtte. Die eenling controleerde natuurlijk of "de kust veilig was". Weet je dus nu waar die uitdrukking vandaan komt: uit Nieuw Zeeland, Dunedin.

Een vlakte met kilometerslange rechte wegen. Boeren gebruiken hun ingenieuze irrigatie-installaties continu om hun land en weides te besproeien. De duizenden koeien genieten tijdens het grazen van de regelmatig kunstmatige regenbui. Waar er niet wordt beregend delen evenveel schapen de ruimte, zij zijn met droger tevree. Na 50 kilometer zien we de eenzame top van kiwiland's hoogste berg wit in de zon glinsteren afgetekend op een helder blauwe achtergrond. Mount Cook. Een mooi plaatje. Een politiecontrole probeert hardrijders te trapperen en houdt ons wantrouwend in de gaten als we een tweede keer langs de weg stilstaan om Cook te flitsen. We passeren blauwe, groene en turquoise meren als het dal onzichtbaar versmalt, met een blijvend gezicht op de groter wordende sneeuwtop. Het zal nog 60 kilometer zijn alvorens we bij Mount Cook op de stoep staan, maar honger doet ons besluiten eerst te dineren. Het zal donker zijn als we hotel Hermitage bereiken en zullen morgen aan het ontbijt meneer Cook recht aankijken.
Zo is het ook. We openen de dag met vers fruit, jochurt en muesli. De ochtendnevels trekken op en wij maken kennis met Mr. Cook in volle, wolkenloze glorie. Het wordt een te hete dag ten laste van de Cook-verkenning, ten gunste van het Cook-terras.

Akaroa verwacht ons. We zijn te gast in "The Olive Grove". De eigenaar heeft ons danig luxe verwend en heeft daadwerkelijk een olijven-gaard. Akaroa is van vulkanische oorsprong en het gebied hangt als een schier-puist aan het platte vasteland. In de Akaroa-waters komen dolfijnen voor. De kleine Hektor-dolfijn. We huren (met z'n 15en) een catamaran met veel horsepower en een kapitein met hond, en we spetteren weldra, een drankje vasthoudend, de zeetong op. Het oude hondje, mèt reddingsvest en handvat, heeft de (on)hebbelijkheid te blaffen als een dolfijn in de buurt is. En ja hoor, al na 400 meter hebben we beet. Hond blaft, boot stopt, dolfijn is zichtbaar, camera's ratelen. Iedereen blij. Geweldig, die beesten blijven rond de boot sukkelen en zwemmen dan mee, aan de voorkant opspringend, totdat ze weer verdwijnen, evensnel als ze gekomen zijn. Oohh. Tijdens de zeesafari zien we ook weer robben, klotsen en galmen bij de 90 meter hoge ingang van een grot, varen langs een mosselkwekerij en krijgen als stoere zeelui natte broekspijpen van de bruisende baren op de golvende zee.

En dan is de tijd er voor de laatste etappe: Christchurch. Net twee jaar en een maand geleden, dat de aarde hier heftig sidderde. En nog steeds. Wat frappant is, dat precies de hele binnenstad de pineut is. Daarbuiten alleen de minder stevige bouwsels. Momenteel is de binnenstad nog steeds afgehekt en alleen toegankelijk voor de overheid en de slopers, die langzaam schoon schip maken. Veel, heel veel gebouwen hebben totale schade opgelopen en zijn verlaten. De inventaris staat er nog grotendeels in. Wegen en rioleringen kapot. Het onkruid groeit welig op de iets hobbelige bestratingen en trottoirs. Het is een trieste aanblik. Een ghosttown. Men redt wat te redden valt. Kleine kantoren, winkels en grote 20-verdiepingen hotels. Onbeschadigde ornamenten, zoals een kerktoren, worden buiten het rampgebied tijdelijk "ten toon gestald". Het gaat nog enige tijd duren. Inmiddels gaat het leven verder en verschijnen al nieuwe kansen, nieuwe zaken, een winkel-zee-container-straat, net buiten het centrum. Geen enkele vergelijk met Het Loon.

Kort bij Christchurch, in Rangiora, woont een nicht van Tony, Fieny. Zij woont er al 54 jaar met Jeff en hebben daar samen een mooi leven opgebouwd met kinderen, klein- en achterkleinkinderen. We brengen een bezoek en kallen een paar uurtjes gezellig plat, vergelijken ons leven als antipoden zijnde. Fien tracteert ons op een heerlijke "shepherds-pie" uit de oven terwijl wij, omdat we al te laat waren, geen gelegenheid meer hadden om een bloemetje te bezorgen. Shame on us !
Fien en Jeff, nogmaals bedankt voor jullie gastvrijheid !

En dan. Dan volgt de laatste tijdrit ter afsluiting van een Nieuw Zeelandtoer. Carollaatje aftanken, koffers re-arrangeren, en op naar de luchthaven voor de volgende afspraak met Singapore Airways.

Op naar Bali, naar de gammelan.
Bedankt Nieuw Zeeland, hopelijk tot ziens.