Damp, zwavel en rotte eieren

Het is nog steeds irreëel. Zit je aan de onderkant van de bol. Op de achtergrond hangt daar de Mount Doom. Op de voorgrond prijkt mijn welverdiende Monteiths in pint-formaat. De lava stroomt er niet uit, de pils wèl...
De eerste duizend kilometers liggen op dit moment veilig achter ons. Binnen deze afstand maak ik nu melding van enkele noemenswaardige eigenaardigheden en avonturen welke in deze afstandsspanne plaatsvinden.
In Paihia betrekken we voor 2 nachten een redelijk leuk hotel. Wij bezoeken in Kerikeri een oude Maori nederzetting kort bij het "Stone House", de eerste aanmeerplek van de britse westerlingen, alwaar de wapen-uitwisseling destijds startte. De 10-dollar entree blijkt een miskoop. Ach ja.
Onze volgende pleisterplaats is Hahei. Een lange rit, met redelijk goede wegen. Dachten we. Onderweg willen we Manuka-honing kopen. (Deze honing bezit een van nature zeer hoog gehalte aan MGO en of UMF, (zie google dus) en heeft een werking gelijk antibiotica.)
Soms neem je een TomTom niet voor serieus. Vandaag dus ook en we nemen de alternatieve route rond de Peninsula Coromandel. Ik weet dat deze langer is. Maar kronkeliger en smaller niet. Daarbij komt dat we gevraagd zijn in te checken tussen 16.00 en 18.00 uur. Blijkt het laatste stuk road van 40 kilometer onverhard te zijn om 17.00 uur. En daar mogen we met ons Corollaatje niet kjeuren :-(
Ojee, dat wordt dus een te late arrivatie. Niet lang helle, belle. Kay en Peter van Hahei Horizon vinden het helemaal niet erg, en wij vervolgen de aanvliegroute met 85 kilometer verhard, kronkelig, smal en niet-opschietend wegdek. Ach ja.
Honger als we het dorpje bereiken. Het enige restaurant is duur. Laat er toevallig een frietkot zijn ! Overgelukkig smullen we van friet, mayo, ketchup, vis en worst....met de graviaten gegeten vanuit de krant van voorgisteren.
Eindelijk in onze slaapkamer zien we de zon de laatste gouden stralen projecteren op de serie eilanden in de baai. Ik wil een foto maken met de camera die nog in de auto ligt. Kleine Peter blijft maar uitleg geven over vanalles. Wat een super huis heeft die knakker, past niet bij zíjn formaat. Ik wil die foto maken, zodadelijk is de zon weg. "... and tomorrowmorning, early out of bed, ...", preekt Peter opgewonden van onder mijn kin, "... om 06.00 uur, want dan is het eb, en kun je badderen in de hot-water-beach. Bij de voordeur staat het schepje, neem dat maar mee !"
Zijn grote vrouw, Kay gaat vanuit de hoogte verder, "En daarna douchen en buiten ontbijt."
Ik heb de ontspanner nog op tijd kunnen drukken.

Het is inderdaad een belevenis om met jongeren en ouderen, 's morgens met een oranje zonsopgang, op het strand bij de geothermische plekken kuilen te graven, die vervolgens vollopen met warm zeewater, om er dan van te genieten, als ware het een jaccuzzi: Hot Water Beach, Hahei.
Ik bespaar je de details van het aansluitend super in het kwadraat ontbijt met uitzicht: je wordt gehaheid jaloers.
In loopbereik is Cathedral Cove. Een natuurwonder van schoonheid. Ik plak een paar fotoos erbij omdat een plaatje meer zegt dan woorden, maar eigenlijk moet dit afgelegen strand met alle zintuigen waargenomen worden.
Jammer, dat we hier maar één dag verblijven. De route roept. Ach ja.
Vijftig kilometer verder ontdekken we, dat we de medicinaal natuurlijke honing vergeten zijn. Ach ja. Alweer.

Next is Rotorua. In Rotorua is geothermie alom aanwezig. De stad ruikt. Naar rotte eieren. Vandaar de bijnaam Rottenrua.
Zoals reeds gewend weer een luxe B&B. Het ontbijt is gezond-continentaal. Muesli, fruit, jochurts, van dat spul. Onze slaapkamerview is weer fenomenaal: Vanaf een heuvel overzien we de gehele stad met omliggende bergen heuvels en gele weiden. Naast ons zitje op het terras herkouwen een witte geit en een zwarte lama voldaan hun middag-grasje.
We bezoeken Te Puia en Waiotapu, parken met borrelende modderpoelen, spuitende geysers, onwelriekende eier-gassen uit spelonken, kleurrijke dampende waterbassins zuurder dan azijn, maar bij de eerste ook een interessant Maori-show en -concert.
Bij de uitgang wacht allicht de souvenierswinkel met allerlei ter plekke, door Maori's gemaakte kunstwerken. Leuk maar (toeristisch) duur.
De volgende stek gaat Tongariro National Park worden. Vulkanisch en bekend van de "Lord of the Rings".
Volgende keer, meer.