Kia Ora

Kia Ora is een groet in het Maori. Letterlijk vertaald betekent het Goede gezondheid/wees gezond, maar het wordt ook als welkomst- en afscheidsgroet gebruikt.

We tippen een paar keer de landingsbaan van een nieuwe wereld aan. Dan wordt het contact permanent.Stevige douanecontrole hier. Niks van planten, zaden, vruchten, eten, dierlijke dinges en nog veel meer mag het land in. Er zijn succesvolle drugshonden. Zelf gezien: na hun verklikken krijgen ze een kluifje. Zelfs de schoenen worden gecontroleerd op gedroogde pratsch. Mag niet. Gelukkig hebben we in Singapore niet in een keuterkeutel getrapt. Een vergeten appel kost na de controle NZ$ 400,= Het land wil door zijn geïsoleerde ligging geen buitenlandse planten- of dierziektes importeren.
Gepakt en gekofferd lopen we de aankomsthal in. 5 rijen bezette stoelen kijken je aan. Met vlaggetjes, bloemen, balonnen en naambordjes. Niet voor ons. Wij krijgen bij de Meet & Greet onze vouchers. Links, rechts, ..geen Meet &Greet.... wel een vrouwtje met toch onze naam beletterd op een tableau !
'Welcome, I'm Helene....', begint ze haar verhaal. Ze heeft alle info in haar hand. Een uurtje later zitten we in onze auto, een mooie Toyota Corolla. Automaat. Oei...
Ik weet, in NZ is veel omgedraaid. Nacht is dag en de zon schijnt vanuit het noorden. Dat is wenbaar. Maar een auto, waar het stuur rechts zit, je niet links moet instappen, niet rechts mee moet rijden, de achteruitkijkspiegel weer links zit, de gordel rechts en de handrem links, verbaas je dan niet, dat je inplaats van de richtingaanwijzer, steeds weer de ruitewisser activeert, want die knoppen zitten op de normale plaats.
Daarbij zij opgeteld, dat je toto bent na zoveel vlieguren. Frustie Frenzl, als na de zoveelste keer wisch-wasch zonder dat het regent, Tony eens hard gniffelt.
Dus met volle linkse aandacht naar ons eerste B&B met af en toe weer een ruitenwisserhaal.
Dit moet je zien. Méér english style kan niet. Overal en overal staan, liggen, hangen artifacten. Oude koffers, droogstukjes, schilderijen, grammofoon, schalen van allerlei makelij. Kopjes, paraplu, koffiemolen, hond, zilverwerk, theegarnituur, hoeden, fiets, handoekrekje. Geen prul. Alles is antiek, deco of oud. Ook de hond "Stand-a-man".
Judith leert ons op te passen met de gewoonlijk felle zon. Goed smeren. Factor veel.
'Buy a hat.', she says. 'Everyone has a hat.'
Dus wij naar de hatshop. En het is waar hier: zonder hoed, pet of iets op je hoofd val je op, ben je toerist.
We nemen de ferry om in 12 minuten in het stadscentrum te geraken. Auckland is uit toeristisch oogpunt geen hoogtepunt. Het eerste wat óns opvalt is een huge kantoorgebouw van de Rabobank. "Rabobank Direct" staat boven op de14e etage. We zijn binnen wezen kijken, niet gesolliciteerd. We kunnen Theo, Chantalle en ander collega's niet missen....
Wij ontbijten als een keizer, dineren als een bedelaar en stoppen onderweg voor koffie en-of iets klein lekkers. Meestal is er dan ook wifi en kunnen wij van jullie spontane reacties genieten.
Levensmiddelen zijn duur. Reken voor een normaal diner $35,=. Een drankje $4,=. Mèt alcohol $8,=. En 1 dollar koop je voor 63 cent.
Bezoek aan het kauribos. Reuzenbomen welke ontkiemden in de tijd van Sint Servaas en waar men trots op is. Helaas waart er een onbekende schimmelziekte waartegen deze woudreuzen niet bestand zijn. Wandelaarsschoenen moeten daarom gedesinfecteerd worden vóór en ná een kauri-bos-wandeling. Zo hoopt men dat de schimmelsporen zich niet verspreiden.
Wij verbazen ons over de landschappelijke schoonheid, laaggebergte en zee, eilanden en blauwe luchten, stranden en ongewone flora.
Voor de liefhebber en voor onszelf voor later, dit is de route tot nu toe:
Auckland, Dargaville, Waipoua Forest, Kaikohe, Kerikeri, Paihia, Whangarei, Auckland, Coromandel, Hahei.
Het zit Tony niet mee: thuis pas bekomen van een stevige griep, loopt ze nu te koop met een snotterneus en dito hoest. Ergens een airco-kou gevat ?
Erm priej, Kia ora !