Gouden bungee sandfly

Beste lezer.
Het weer is vandaag een beetje koud, grijs en grumpy en dat valt tegen na lange tijd sunny, warm wether. Vanmiddag doe we het rustig aan, dus tijd voor een update.
De Nieuw Zeeland-reis vordert gestaag. Wij zijn wederom een paar dagen en een paar honderd kilometer verder. Het Toyota-automaatje knort lekker zunig maar wordt stilaan ook al drekkig. Sommige plaatsen zijn erg stoffig en het wil nog steeds niet regenen. :-)
Ik noem de bezochte plaatsen voor de routevolgers:
Na Hokitika volgt een knal-B&B in de plaats Franz Josef. We badderen hier in een gelakt-houten douche (althans zo ziet het materiaal eruit), tappen water uit gouden kranen en zijn verbaast over de compleetheid. De specificaties van de wc-pot houd ik geheim.

We maken een wandeling naar de zich steeds verder terugtrekkende gletsjer. Daarom is deze stoffige wandelweg sedert 1950 al een kilometer langer. Kleine zwarte beesten prikken ons in de priej.
De dag erna trotseren we met z'n drieën de Haast-pas en verlaten de mountains voor een moment om gast te zijn in Wanaka, een toeristenstadje niet ver van het gletschergebied vandaan. Er zijn geen bijzonderheden omtrent Wanaka te melden.
Een volgende etappe winnen we in Queenstown, aan het Wakatupi-meer. (wat een namen toch). In een namaak zwitsers chalet vertoeven we twee dagen, dus meer tijd om lokale acties te ondernemen. Wij hadden het écht willen doen, dat bungee-springen boven die rivier, oh, wat cool, maar wij vonden het nèt een beetje te duur. Bovendien was de rij te lang en het stoplicht stond op rood. Overigens, er was geen parkeerplaats. Volgende keer dus maar.
In plaats van hebben wij de Gondola-berglift genomen, en bovenaan, met uitzicht op het Wakatupi-meer, een rondwandeling gemaakt. Ook heel spannend toch !

Het bezoek aan een voormalig gold-mining dorpje leverde, ondanks driftig speuren, geen enkele nugget op. Wij hebben wel goud gezien, maar dat was reeds verwerkt in sieraden en moest gekocht worden.
Dus dan maar verder naar Te Anau, voorportaal van de wereldberoemde "Milfort Sound".

NZ is verstoken van wilde beesten. Geen gevaarlijke mensvretende leeuwen, geen dodelijke gif-, bijt- en wurgslangen. Geniepige krokodillen, huilende hongerige wolven en angstaanjagende roaring grizzlyberen; allemaal nog nooit gezien. De eeuwige wouden, ruige bergen en wateren zijn veilig voor de fitte mens te ontdekken en te trotseren. Land van melk en honing. Een aards paradijs.
Hoewel, de mens zal niet ongestoord zijn levenstaken kunnen uitvoeren als hij de westkant van het zuidereiland wil bevolken of bezoeken, zoals hier in Te Anau en de achterliggende Fiordlands. De adembenemende 's werelds mooiste natuur aldaar wordt bewaakt en in de gaten gehouden door het grootste leger, wat god onder de zon heeft. Massa's krijgers staan gereed in de aanvalshouding om indringers, o.a. in de vorm van toeristen te belagen. In de van natura aanwezig vochtige omstandigheden zijn ze in hun element.
Toeristenbloed is onontbeerlijk en noodzakelijk voor hun voortplanting, voor de toekomst van hun bloeddorstige soort. En dat wil wat zeggen. Zodra in deze contreien ook maar een stukje enkel of nek bloodgesteld is aan de lucht komen de krengen in actie: de sandfly. Een minuscuul onooglijk zwart vliegje. Kleiner dan de mug. Een snelle prik en de toerist heeft dagenlang verrekte jeuk. Krabt hij, dan onsteekt de plek bovendien. Het is de vrouwtjes-sandfly die de ellende aanricht. Ze zijn er met drommen en ze achtervolgen de allesvermoedende wandelaar. Laat je Toyotadeur niet open: in een mum zitten ze allemaal binnen en willen ze meerijen. En dan heb je wat... Wapperen en wuiven helpt niet. De homo sapiens staat opeens onderaan de voedselketen en wordt leegezogen...

Gelukkig zijn toeristen slim en gebruiken een werkende anti-insectenspray. We genoten van de boottocht over de Milfort Sound, ook al waren de weersomstandigheden, zoals zovaak daar in die hoek, niet al te best.