Prairy's, Winderigheid and Denver

Wij hebben een KOA-camping in Rock Springs. De enige aldaar. Daarna een dag lang rijden over redelijk rechte, niet slechte wegen, langs een landschap met veel stenen, veel drek en rotsen en nog meer sagebrush-toendra. Af en toe een verdwaalde koe, gitzwart. De wind treitert de Winnie en deze is daar met zijn hoogte erg gevoelig voor. Wind-mee is wel lekker, maar tegen-of zijwind is hoogst irri. Tegenwind kost veel sjpriet en de zijwind schommelt het hele home op wielen als een kinderwagen, maar dan van links naar rechts. Vermoeiend. Een volgende campplaats laat lang op zich wachten, waarschijnlijk vanwege het gebrek aan toerisme hier op de prairy. Geduld en vijftig kilometer is een schone zaak. Een RV-park, bijna helemaal gevuld met trailers biedt zich aan. Er verblijven veel stoere werklieden, ver van huis en vrouw, waarschijnlijk met twee-wekelijks-woon-werk-verkeer. De restrooms zijn apart te noemen. Er zijn weliswaar schotten en deuren tussen de toiletpotten, maar die zijn maar een meter vijftig hoog, dus zittend steekt je kopje erbovenuit. Dit geldt ook voor de douches. Een slot is daardoor overbodig, want het is meteen zichtbaar, welk hokje bezet is. Hier kun je je shit-buurman uitzoeken en ik kan me voorstellen, dat er meer conversaties met bedrukte gezichten worden gevoerd, dan op een conventionele pottenrij. Eén pot heeft zelfs geen deur. Waarom dat is, weet ik niet, en uit zeer betrouwbare bron verneem ik, dat dat bij de dames ook zo is. In de nacht neemt de wind niet af en worden we nog een paar keer getracteerd met een heuse kletterbui.

Het laatste, te bezoeken park op onze route is Rocky Mountain National Park. Om daar te komen gaan we vanuit het cow- en cowboyland, het wilde westen, richting oosten. Daarbij maak je dan gebruik van de Highway 34, die dwars door het genoemde park gaat. Bergie-op en bergie-af. Dikke grijze wolken verdrijven de blauwe lucht grotendeels. Ze willen beregenen, maar de wind is te sterk. Wij vergapen ons ondertussen aan deze machtige wereld, de groene bergen, de puntige rotsen, de diepe dalen. Zoeken het wildlife, vinden het maar mondjesmaat. Bijna boven op 3594 meter stappen we uit voor de lunch bij het visitorcentrum. De wind waait hier met orkaankracht, ademen is moeilijk. Koud. We hebben geen goesting om ook maar 100 meter te wandelen over het gemakadamd aangelegd pad, licht bergop. De bergtoppen zijn niet spits en ruw, maar bol en vlak. De weg voert verder, van de ene top naar de hogere andere, precies over het zadel. En de zijwind blaast op 3713 (!) meter hoogte het berggruis kletterend tegen de rechter zijkant aan. Ik krijg sjroems, sjtrank. Helemaal niet prettig, die geselingen en rukwinden van rechts. Telkens weer bijsturen. Langzaam de weg vervolgend. Ik krijg het nare gevoel, zodadelijk omvergeblazen worden. Tony klikt ter afleiding veel foto's, klik, klik, klik. Ik heb mijn hart in mijn keel kloppen en mijn bloeddruk stijgt mee, als de hemelse weg weer haaks op de wind draait en de storm weer de betere zijkantgrip krijgt. Minnie schudt ongenadig heen en weer. Ik verplaats mijn gewicht automatisch zoveel mogelijk naar rechts, zoals ze dat op zeilboten ook doen, alsof dit iets zou uitmaken. Nog een laatste kort steil gier-heuveltje en dan zie ik dat de weg eindelijk links de hoek omdraait, wordt dalend.... De berg biedt nu opeens beschutting. De wind is acuut verdwenen en raast bovenlangs onmerkbaar onverdroten verder. De donkere jagende wolken lossen over de kammen meteen op tot vriendelijke witte, die weer verder verdwijnen tot enkel blauw overblijft. De opgeluchte chauffeur begint met de daling (ook van de bloeddruk en hartslag), alsmede zijn trage relaxproces, de meest schitterende panorama's over bergtoppen en dalen gemist hebbende. Na enkele mijlen zucht en puft ie nog regelmatig: "Tjongejonge, dat was wel erg spannend, wah, ... blij dat ik hier ben..." Maar: we hebben wèl de hoogst gelegen doorgaande weg ter wereld gereden !!

De voorlaatste campermiddag-nacht verbrengen wij in het zonnetje van de Olive campground, zonder voorzieningen. Kenwoorden zijn: zon, natuur, pilsje, relax, chips, vuurkorf, kampvuur, rust, ruimte, hollands potje, wijntje, mijmeringen over de reisdoelen van 2016.
De laatste overnachting met Minnie vindt plaats in Denver, op een achterafcamping en staat in het teken van opruimen, poetsen en aflevergereed maken. De vuilwatertanks moeten leeg zij, alsmede de koelkast. De binnenkant weer effe opblinken, terwijl de buitenkant niet hoeft. Tassen inpakken.
De mijl-stand bij inlevering is 14.583. Dat was enkele weken geleden 10.696 mijl. Wij hebben ons dus 3.887 mijl verplaatst, 6.255 kilometer. Veel kilometers Amerika, vol wonderbaarlijk natuurschoon, veel mogelijkheden en vrijheid. Vol Amerikanen, die maar één vraag aan je stellen: "Where are you from ?" alleen maar omdat we in hun oren een funny accent hebben.
Een waardige laatste dag verbrengen wij in de o zo cleane, zonovergoten stad Denver, in de luwte van de Rocky's, met een aangenaam klimaat, op precies een mijl hoogte, met piano's in de straten voor wie maar wil.
Met de hulp van Lufthansa complementeren we de voorlaatste etappe naar Schiphol. De laatste wordt volbracht met JeLi in de Toyota.
Een ding is zeker: De koffers pakken we vandaag niet uit !

Rest ons de trouwe lezers te bedanken voor hun tijd en hun complimenten richting auteurs. Altijd leuk, in den vreemde een bericht van thuis te krijgen.
Spreken we af tot een volgende keer ?