Misty CraterLake, FoodNoGood, On the Bus.

Het riviertje achter de voor de nacht geparkeerd trouw trekmobiel, is geen sprankelende luidruchtige frisse bergstroom. Traag glijden de eerste herfstbladeren mee met de stroming van het troebele groengrijze water van de onbelangrijke Tualatin River, zuidelijk Portland. De krekels krekelen zich al enkele uren schor. Een noemenswaardige zon zien we niet vandaag. Afgelopen dagen ook niet. Desondanks klagen we niet. Ook niet over de prettige temperatuur, welke overdag niet opvalt, maar in de nacht minder prettig wordt. Bij Crater Lake wordt de avondvoorstelling van de ranger minimaal bezocht door met sjaals en dekens ingepakte rillerige geïnteresseerden. De daaropvolgende nacht is zó fris, dat we onze vesten en regenjassen tot beddengoed hebben moeten promoveren. De oorzaak van de kilte is te wijten aan Crater Lake's hoogte: 2300 meter. Een oplossing voor dit plots ontstane ongemak vinden we later, als klant bij de Walmart, een winkelketen die voor een zacht prijsje o.a. warme dekens verkoopt aan onderkoelde toeristen.
Crater Lake is trouwens een bizar wonder der natuur. Ooit ontplofte de nu dode vulkaan Mount Mazama. Een kilometer hoge bergtop stortte in en verdween in korte tijd helemaal in de krater. Nadat de rust wederkeerde ontstond door eeuwenlange regen- en sneeuwval in de krater een meer. Het water is diepblauw van kleur, kristalhelder en ongewoon voor een kratermeer: drinkbaar ! Het meer is 600 meter diep en heeft een omtrek van 50 km. Via de Rim-drive rij je over de kraterrand het meer rond. Het moet waanzinnig mooie uitzichten bieden. Ofschoon we er zijn, zien we geen volgelopen krater, genieten we niet van het diepblauwe meer. Wel geselt ons de striemende regen en ontneemt de hardnekkige mist welke in jaagtempo over de caldera raast onze geplande vergezichten.
We delen ons leed met twee volle bussen Japanners in regenjassen en troosten ons met een bezoek aan de drukke, warme souvenierswinkel van Rim Village, alwaar we stiekem foto's maken van de aldaar te koop aangeboden zonnige prenten van een wolkenloos Crater Lake.

Staan we op tijd in de middag op een veilig campingplekkie en hebben we geen goesting om de amerikaanse horeca te steunen én hebben we de energie om zèlf een maaltje te fabriceren, dan duiken we de diepvries en de koelkast in. Met de gevonden ingrediënten stellen we dan snel een gezonde hollandse erpel-greunte-vleesj maaltijd samen. Dat is genieten geblazen, want wat die ammies voor ideeën hebben over eten, daar willen we wel wat over kwijt:
Bestel je zalm in het restaurant. Blijkt dat de moten als kibbeling zijn gefrituurd. Compleet met sauce hollandaise, Heinz ketchup en ribbelfriet in a basket.
Met de veelbelovende namen van de gerechten wil ik de lezer niet lastigvallen, maar opgedist wordt een witbrood-tosti met daartussen opgewarmde rosbief en gesmolten fabriekscheddarkaas, een blaadje romano-sla, een paar stukken pittige ui. Nee, geen friet, maar een zakje chips erbij. That's it. Tony geniet van een chicken pastry. Ook alleen met een zakkie chips. Enjoy ! Joepie.
Als we 'voldaan' achteruitzakken worden we verrast met een choco-cupcake. "It's free !" Dat is natuurlijk een meevaller, maar dat komt omdat de dochter jarig is. De mier en mier-zoete cakejes, gemaakt door de plaatselijke bakker gingen niet op bij het kinderfeestje. Een plak-aanslag op de tanden en een progressief stijgende suikerspiegel.
Ja, ze kunnen wel delen, die amerikanen. Zo komt het bezoek van onze campingbuurman niet opdagen. Wij krijgen van hem zonder te vragen twee originele amerikaanse, nog te koken maïskolven. "Really good." En ook een bedelaar aan het stoplicht krijgt genereus wat toegestopt. Maar alle winkelproducten smaken grotendeels te zoet, te zuur en te zout. Of combinaties hiervan. Vandaag dineren we in Portland bij de Veggie-Gril. Nounou, complimenten zijn er om uit te delen, en deze vegitarische dis is voortreffelijk op smaak. Daar geeft Heinz-ketchup geen toegevoegde waarde meer aan.
Morgen koken we weer zelf. Gekookte en dan opgebakken aardappeltjes, verse romano salade met tomaat en dressing en minutesteak. Verse aardbei met griekse yochurt na, of mogelijk meloen.

We willen naar citycenter Portland. Shoppen. Automijdend en parkeermoeilijk. Dus nemen we het openbaar vervoer. Denice van de camping maakt ons wegwijs met het OV in een gebied zo groot als Zuid-Limburg. Makkelijkst is de bus, lijn 94, zonder overstap. Duurt maar een uurtje.
Daar is de bus !
Sta ik met mijn biljet van $ 20,- :
"Hello driver, we want to go to Portland centre..."
"Allwright ! I can drop you there."
Ik probeer mijn bankbiljet aan de chauffeur kwijt te raken.
"Sorry, " zegt hij, "I have no change. It's ok, take a seat and relax..."
Het verbaasde stel uit Hulsberg gehoorzaamt braaf en neemt plaats om te genieten van de gratis rit van een uur naar de Main street in Portland.
Een paar haltes verder wacht een man met fiets. De verbazing stijgt, als de bus 'knielt', de fiets met mandje en boodschappen voorop aan de bus wordt vastgeklikt en de man doodgemoedereerd binnen plaats neemt.
Wat zijn de amerikanen toch attent en behulpzaam. Vanzelf komen ze naar je toe, als je b.v. hulpeloos op een hoek je richting probeert te kiezen. Maar daarvoor in de plaats horen ze graag dat je Oregon top vindt, inclusief de mensen die er wonen !
Bij de terugtocht zet de vriendelijke chauffeur ons bij de ingang van de camping af ofschoon hier geen bushalte is.
Onze voeten, moe en verhit van downtown Portland, zijn hem erg dankbaar....