Bärwurz, RV-camping, Yellowstone-beer

Grüsst Gott. Pretzel. Weihenstephan en Franziskaner Dunkel. Weiswurst. Der Weihnachtsmann. Dirndel und Lederhosen. De top 100 van Bayern galmt door de straten, waar de gevels beschilderd zijn met Alpentaferelen. De blauw-witte beierse vlag wappert vriendschappelijk naast de amerikaanse Stars&Stripes. Platzkonsert um 19:00 Uhr....
Om de ondergang van het voormalige houthakkersdorp een halt toe te roepen besloten de inwoners in de jaren 60 hun dorp met alpenarchitectuur op te tuigen. Zij waren tenslotte de Holz-Bub'n ! En met succes. Niet lang daarna worden de menukaarten van de nu duitstalige restaurants uitgebreid met Schnitzel en Sauerkraut. Er wordt gedanst rond de meiboom en er is een Oktoberfest. Voor de kerst is er natuurlijk de kerstmarkt.
Ik beschrijf het plaatsje Leavenworth, waar nu jaarlijks een miljoen toeristen met nog meer dollars graag betalen voor hun beierse romantiek.
Wij vinden deze vermomming goed geslaagd, het is een sprookjeswereld, de Amerikanen zijn er dol op. Wij missen echter nog het dialect, de Bärwurz, het tweede-heimatgevoel en de geur...

Als we de volgende morgen "Auf Wiederseh'n" winken, rijden we gestaag en gestaag bergop totdat we denken de top bereikt te hebben. Voor ons een enorm plateau met vele, vele kilometers voor, links, rechts en weldra ook achter ons met pas geoogste tarwevelden. Twee kleuren hebben de overhand: blauw boven, geel beneden. De boeren beginnen met hun John Deers op rupsbanden de eindeloze stoffige vlaktes te bewerken. Ik weet niet wat ze volgend jaar hier gaan verbouwen.
100 Mijl verder is er meer water voorhanden. Er wordt beregend met immense installaties, welke met rijdende steunpunten een rond perceel kunnen benatten. Hun actieradius is dus rond. En groen. Oppervlak genoeg. Het eindproduct is hooi, want de winters zijn voor de cows niet mals. We zoeken tevergeefs naar koeienstallen, maar wellicht hebben deze doorgewinterde rassen geen stal nodig in de barre, lange Washingtonse winters.

Zonder dat wij van tevoren weten welke, komen we toch na elke welverdiende reisdag op een verrassende slaapplek. Afhankeljk van onze noden, zoeken we een geschikte overnachtingsplek. Hebben we water nodig, of moeten de afvaltanks geleegd worden ? Meestal vinden we snel ene. Plekken zijn er eigenlijk in overvloed, als je ze niet nodig hebt.
Zo heb je het State Park, een door de staat gerund verblijf, meestal in de vrije natuur, alwaar vriendelijke rangers de dienst uitmaken en je met raad en daad bijstaan. De State Parks zijn universeel en hebben een eigen huisstijl. Van bewegwijzering tot deurknoppen, van waterkranen tot vuilnisbakken, ze zijn overal van dezelfde makelij en kleur. Zeer ruim van opzet zodat je de buurman niet herkent. Het tarief verschilt van staat tot staat en is in hoogte afhankelijk van de aangeboden faciliteiten, welke het leven prettig kunnen veraangenamen. Soms heb je de keuze. Wil je drinkwater aan huis, of electra ? Wil je een continue afvoer van gebruikte vloeistoffen, of trek je vóór je vertrek in één keer alle schotten van je krot open en borrelt je privé-riool via je eigen flexibele 100mm slang als een niagara in de daarvoor bestemde afvoerbuis, u zegt het maar. Tot de standaard uitrusting van het State Park behoort in ieder geval een door de vogels volgescheten familiebank en een fire-pit welke we al weken bijna nergens mogen gebruiken vanwege het extreme bosbrandgevaar.
Iets anders zijn de RV-parks. RV staat voor Recreational Vehicle. Onze Minnie Winnie is ook een RV. En al naar gelang de aspiraties, het kunnen en willen en de managementkwaliteiten van de RV-park-eigenaar kom je van alles tegen. Drive-thru-plekken (rij-in en rij-uit) voor grote trailers of bussen, want die willen gemakshalve niet achteruit of keren. Tent-plekken, de simpelste. Maar de meest voorkomende is de full hook-up: Je sluit de 220 aan voor magnetron, tv en airco, je aanvoer waterleiding (city-water) en de afvoer van je afvalwater (sewer of dump). De verbindingselementen behoren tot de uitrusting van je RV. Zo kun je comfortabel hauseren. Je wordt stil, als je de trailers (3 maal een hollandse caravan) en mega-campers in bus- of vrachtwagenformaat van kortbij aanschouwt. Ze zijn huge, enorm. Vaak wordt er tijdens het rijden een middenklasser achtergehangen, die dan onbemand en vrolijk meerolt. De zijkanten van de rolling homes kunnen worden uitgeschoven. Slide-outs. Zo wordt de zitkamer twee fauteuils breder en de king-size slaapkamer krijgt eromheenlooppaadjes. De buitenkanten zijn meestal van een lichte kleur en beschildert met natuurlijke kleuren en gestroomlijnde vormen. Het verplaatsen ervan blijkt een fluitje van een dollarcent te zijn. En dan die fascinerende stoere namen die voor die RV-honken worden verzonnen. Ze worden in grote sierletters erop weergegeven. Ik noem er een paar:
Cougar, Sundance, SkyHawk, Durango, Avalanche, Adventurer, Sunseeker, Eagle, Wild River, Four Winds, Leprechaun, ... en die van ons: "Minnie Winnie".
Daar is niks mis mee hoor! Nog altijd een betere naam dan "Kip".
Maar er zijn nog meer goodies op de camping te vinden: Wifi , bijzonder populair en tegenwoordig bijna onmisbaar. Vrijwel overal is deze optie al standaard bijgeleverd. En wat dacht je van kabel-tv. Kampeurs met een tv aan boord kunnen hun coaxkabeltje in hun RV prikken voor een streep-en storingsvrije zenderontvangst. Gisteren zagen we ook houtkachels en lounchebanken. En als je voor langere tijd 's Heren ami's wegen bewandelt, dan vind je in de laudry (washok) wasmachines en manshoge drogers die je opgespaarde onderbroeken en handdoeken weer als nieuw laten ruiken. Voor de kids zijn er speeltoestellen te vinden en de pets (huisdieren) kunnen hun geluk op met een speciaal voor hen aangelegde uitlaatplaats. Niet te vergeten zijn logisch afvalbakken en douches/wc's.
Vandaag overnachten we iets anders: op onze campground voor visserslui hebben we enkel de volgescheten familiebank. Geen water, geen electra. Ook geen autogeluiden, geen stadsrumoer. Wel kabbelt drie meter verder een riviertje en probeert een boom te ruisen. Helaas lukt dat niet in deze windstille, vredige, met sterren overgoten Montana-nacht.

Het Yellowstonepark (Gele-Stenen-Park) is toch wel een bijzonder fraai hoofdstuk in onze reis. Om te beginnen schrik je al van de grootte: ongeveer 60 bij 80 kilometer. Met onze Minnie-Winnie rijden we de, als een acht gevormde route. Liefst 320 kilometer. We overnachten daarbij twee maal. Wij staan versteld hoe het vulkanisme een landschap zó kan vervormen en beheersen. Kloven van 300 meter diep, ooit in twee weken gevormd. Aardwarmte, die na 600.000 jaar nog steeds de honderden geysers en hete bronnen van energie voorziet.
Het groot wild paradeert in de valleien en de grasvlaktes: o.a. de elk, de bison, de beer. Van deze laatste zijn we teleurgesteld, hij heeft zich slechts één keer laten zien, van verre...
Er woedt een bosbrand. Dikke vette witte wolken overstijgen een deel van het park en kleurt de zonnestralen oranje-rood. Je hebt de neiging om de brandweer te bellen. Maar nee hoor, iedereen rijdt gewoon zijn geplande rondje en leest ondertussen op de infoborden, dat deze branden "gamanaged" zijn. Niks aan de hand dus. Zie je onderweg vreemd geparkeerde auto's langs de kant, of is er een opstopping, dan zie je meteen ook iedereen nerveus fotograferend rondrennen om een hert, een bison of wellicht de beer te schieten.
Op 14 september verlaten wij Yellowstone en zijn beer en via het laatste park, het schitterende Grand Teton National Park bewegen we ons zuidwaards, alvast richting eindstation Denver. De ter leen gekregen "America the Beautiful"-pas, heeft prima diensten bewezen.
We doorkruisen een niet toeristisch deel van Wyoming. Alvorens een slaapplaats te vinden hebben we 80 kilometer geen huis of kip gezien. Dor. Onafzienbaar. Kaarsrechte weg. Eindeloos onvruchtbaar landschap. Edoch, enkele zwarte koeien, eigendom van de grote ranche, zoeken ijverig verder naar de spaarzame grassprieten in dit land van cowboys en pistolen.
Ook niet gezien: Ben Cartwright of zijn zonen Adam, Hoss en Little Joe. Die zijn wellicht aan de lunch bij Hop Sing.