Cheryl's "Wild" en Campgroundindianen

Wandelen. Hier heet dat hiken.
Over wandelpaden. De trails.
Voordat wij koers zetten naar verre oorden, bereiden wij ons voor middels literatuur via internet of met reisgidsen van de bib. De bib heeft daar een apart schap voor gereserveerd. Op dat schap, lang is het niet, wordt een bestseller aangeprezen waarin het waargebeurde verhaal wordt verteld van een jonge vrouw, wiens vader op zesjarige leeftijd verdwijnt, wiens moeder op haar eenentwintigste overlijdt, wiens huwelijk strandt, die met drugs in aanraking komt, twaalf nietszeggende baantjes heeft gehad, wel degelijk potentieel in huis heeft, desondanks in een diepe put belandt. Maar wel schrijfster wil zijn. En een ijzeren wil heeft. Zij besluit om alléén een deel van een van de langste en beroemdste wandelpaden te bedwingen in de hoop, dat zij zichzelf terugvindt nadat zij zich had verloren. Eenzaamheid, moed en opnieuw op eigen benen leren staat. Ze had niets te verliezen. Cheryl Strayed beschrijft haar afmattende voettocht in dit boek.
Het wandelpad heet de Pacific Crest Trail, de PCT, begint aan de Mexicaanse grens, langs de Sierra Nevada, de Cascade Range tot aan de grens van Canada, dwars door de staten California, Oregon en Washington, totaal 4000 kilometer.
Cheryl schrijft o.a. over het diepblauwe Crater Lake. (Zij zag deze wel !) Wij zien wel de padaanduidingen van de PCT, waar zij heeft getaperd en ook dat het pad nu tijdelijk gesloten is vanwege de enorme bosbranden die er heersen. Cheryl beschrijft haar verlossende trajecteinde, na 1700 kilometer, op de grens van Oregon en Washington, bij de "Bridge of the Gods".
Op diezelfde plek zijn wij nu ook, en controleren de feiten. De plek heeft iets magisch, aantrekkingskracht. Wij zijn niet de enigen, die de brug daarom fotograferen. Het gevoel van een bedevaartsoord. Petje af, Cheryl ! Het boek is een aanrader ! Het heet "Wild", van Cheryl Strayed en is inmiddels ook verfilmd.

Een zeer westelijke plek van de states is Cape Flattery, linksboven tegen de Canadese grens. Dit is Makah-gebied. Een indianenreservaat. Zij exploiteren het reservaat en bieden een eenvoudige campground aan en enkele door hun aangelegde trails, waar wij graag gebruik van willen maken. De campground heeft geen genummerde of te reserveren plaatsen. "Ga maar ergens staan. Zoek maar een plekkie.", is hun advies na betaling van de staplaatspenningen. Wij hobbelen een groot terrein op. Redelijk vlak, daarnaast bosjes en struikgewas met daarachter het enorme strand met zonsondergangen.
Omdat er zoveel plaats is, weten we niet direct de juiste plek te selecteren. Er zijn enkele palen waaraan via verdeelstekkers electriciteit te halen is. Ook is er een sporadisch lekkend watertappunt. Boels-poep-wc-units staan scheef in een rij gepositioneerd naast de stoffige weg. Men of women, maakt niet uit, plassen maar. Ze zijn allemaal te schebbig. We zijn selfsupporting en hoeven geen voorzieningen zoals electra, water en doos en situeren ons in het midden, waterpas op het gevoel, anders rollen we 's nachts naar één kant. Er is open wifi, parbleu, maar zo vervelend traag, dat je net zo goed geen wifi wil hebben. Er heerst een gezellige drukte. De honden rennen los en alle keutelen worden braaf door de baasjes verzameld. Kinderen rennen gillend met stokken over het terrein of spelen met water in de drek en dat mag. Het sjwaamt, want iedereen stookt met houtblokken zijn eigen kampvuur. Er zijn twee douches voor de hele meute. Wel męt 'n douchegordijn. Auto's staan kriskras geparkeerd en tenten worden willekeurig daartussen opgezet. Alles kan en mag. Surfers trekken hun wetpak aan en torsen hun plank op hun hoofd, kuierend achter elkaar westelijk via de duinen, door het diepe zand naar zee. Wie daar vissen wil, vist. Of zont, rent, zwemt.
Iemand heeft een emmer visafval aan de eblijn geleegd. Gretige luie meeuwen weten dat en maken daar dankbaar gebruik van. Een achttal kajaks met visser-indianen komt aan land. De vissers hebben lelijke vissen gevangen. De gruwelijke vissebek past net in de afgrijselijke vissekop, welke weer groter is dan het hele visselijf. De kleur van de vis maakt hem niet mooier. Ideaal voor bouillabaise, volgens mij. Maar deze ugly fish moet wel lekker zijn, want de natte vissers worden door de thuisblijf-indianen opgewacht alsof ze weken zijn weggeweest. Met foto's maken, handjes geven en knuffels en applaus.
De zon zakt gestaag. Onze schaduwen worden alsmaar langer totdat de zon met een luid gesis in de zee verdwijnt.
Na een rustige nacht op de allesmag-campground hiken we op de Cape Flattery Trail naar de meest westelijke punt van de United States. Een uniek stukje ruwe natuur. Bij het trailhead wordt diverse info verstrekt. Hoe ver, soort terrein en of er brandgevaar is bv. Er hangt ook een annonce, dat er pas geleden een cougar is gesignaleerd, een poema, maar dat heeft Tony niet gelezen en Frans verzwegen. Er staan gebruikte houten wandelstokken in de aanslag. Deze kül mag je gratis gebruiken voor vandaag. Let wel even op het goed zichtbaar opgestelde fooienpotje. Ofschoon deze plastic Nutellapot niet is vastgeschroefd of verankerd, en zichtbaar goed gevuld is, wordt ie niet geklauwd.
Zo hoort dat.