Geen koffers, Air culinair en Charming SFO

De riem die om de grote rode reistas is geklikt is net lang genoeg om het zaakje bij elkaar te kunnen houden. Hij is degelijk en stevig. De tas puilt daarom wel iets. Het lijkt wel een obesitas-tas. Of zo'n michelin-mannetje, maar dan rood. Harde koffers kunnen we deze rit niet inzetten, want het beginpunt is niet het eindpunt en dan staan koffers gedurende de hele camperreis in de camper in de weg. Tassen gaan plat, zijn derhalve ruimtebesparend. Gebruikelijk is het om je harde reiskoffers tijdelijk achter te laten op het verhuurstation. Maar aangezien we geen rondje rijden, keren we ook niet terug naar het beginpunt. We starten in San Francisco en proberen te eindigen in Denver.

Als ik de inhoud van de rode tas bemonster, dan valt het op, dat er attributen zijn ingepakt, welke in het verleden nog niet bestonden en als ballast zouden worden aangemerkt. Bij een blinde greep naast mijn 12 onderbroeken graai ik een plastic zak. De inhoud bevat electronica, kabels en andere “hardware”.
Ik zie een verloopstekker. Zonder deze komen wij niet bij de Amerikaanse electra.
Ik zie een verdeelstekker waarmee we handig meerdere noodzakelijke Europese stroompunten kunnen creëren.
Ik zie opladers voor de twee mobieltjes. En opladers voor de tablets. Opladers voor de fototoestellen. Ook zo’n ding voor de TomTom en de reserve-TomTom. En een bussel USB-kabels om de componenten te kunnen verbinden.
Ik zie oplaadbare batterijen in een oplader, bestemd voor het GPS-wandel-apparaat, onze handige anti-verdwaal-hulp. Geheugenkaarten, fototoestel accessoires, bevestigingsmaterialen en meer kraam.Zo ook in mijn handbagage.
Het is voorstelbaar dat, als deze tas langs de röntgenstralen op de luchthaven hobbelt, er ambtenaren zijn die zich in hun baard krabben als ze het kabelige doorkijkje inspecteren. Het silhouet van de netjes opgerolde snoeren naast de massieve camera moet toch ergens aan doen denken...
Prompt wordt ik dus verzocht mijn rugzakkie te openen en in z'n geheel te ledigen en te showen. Op zich niet erg. Onze eigen veiligheid wordt daardoor ook gewaarborgd, maar sindsdien mis ik wel de kleine digitale camera.
Ik heb nu een oplader over :-(

Ik hoor meermaals, ook van naaste bekenden, dat de culinariteit in vliegtuigen tegenwoordig zeer te wensen overlaat, m.a.w. maaltijden zijn onpruimable. (nieuw woord)
Wij hebben vluchtnummers, welke beginnen met UA, dat is United Airlines. Een Amerikaanse maatschappij. We ondervinden dat dit in alliantie is met Lufthansa, want we zitten nu in een heuse Airbus 380. Van Lufthansa. (Wat een joekel is dat !)
Inderdaad. Na het opstijgen hebben we zeker een 10-tal minuten moeten wachten, aleer iets eetbaars zichtbaar werd. Zoute crackers. Joepie.
Na een uur kwam eindelijk diner. Keuze uit twee: raviolo of beef goulash. Ons kennende nemen we altijd verschillende smaken; Doet u maar beide dus, dan kunnen we halverwege ruilen. Tony wil sws alles proeven maar de grootste helft is dan weer voor mij. De opgediende geurige goulash wordt vergezeld door een bakje fris geplukte salade met apart geserveerd, de kruidige dressing, knapperig broodje, roomboter, brie-kaasje, een citrus-quark-cake-tje. Een plakaat chocola. Metalen bestek.
"Was wollen sie trinken?", vragen de oosterbuur-steward. Onze beider keuze is Rotwein. En water. Na een beet in het broodje komt al de volgende vraag: " Mehr Wein ? Nog ein Schlückchen dazu schencken ?"
Uiteraard !
Daarna: "Kaffee oder Tee ?" 
Ook uiteraard. De bonbon hadden we al. Alles ging op. Alles.
Na het afruimen moeten we antwoorden op de verrassende vraag: "Möchten sie ein Brandy, oder ein Baily's ?"
Uiteraard !!
De kleine slokjes Ashbach Uralt strelen meerdere malen de keel.
Wij vinden het maar verwennerij !
Culinair is in the air. Alles gaat op. Die pruuse kinne d'r get va !
Onze oogjes vallen daarna vanzelf toe, snaveltjes dicht, daar op de eerste rij met koninklijke beenruimte.

Na een dikke 10 uur zweven, film kijken, eten, drinken en suffen zetten we voet in San Francisco. Er komen meerdere toestellen aan en de wachtrijen bij de imigration officers zijn lang. In de lage ruimte is het bedompt en het muft wat poeperig en zweterig. De douane-pipo's hebben geen leuke baan, aan hun lange tronies te zien. Er kan geen lach vanaf. Maar gelukkig krijgen we het begeerde paspoortstempel, schijnt buiten de zon en heerst er een lekkere temperatuur. Onze via internet pre-booked taxi is snel gevonden en na een halfuursrit ontvangen we de electronische sleutel van onze moderne en trendy kamer in hotel Zetta. Vriendelijk Zetta-personeel trouwens ! Ook vriendelijk people als buschauffeur, als verkoper of kantoorpief. Ja zelfs de zwervers zijn vriendelijk en niet opdringerig. En iedereen verwacht een fooi. Wij toeristen zijn natuurlijk ook zo, met uitzondering van de fooi dan.
We boeken de Hop-on Hop-of bus en struinen twee dagen door de stad. Stinking China town, joeldruk Fishermans Warf, bekakt Financial District, toeristisch Pier 39, winderige Golden Gate bridge, vrije blik op Alcatraz, hippiedomein Haight Ashbury, Sausalito, kronkelige Lombartstreet en een verademend Golden Gate Park.
Het blijft een bijzondere veelbezongen stad, maar nu hebben we daar effe genoeg van. Morgen halen we onze camper op. Spannend.
We vragen aan de receptie welke taxi we het beste kunnen nemen. Maar o nee zegt Sean van de receptie, "I don't allow you take a cab. Much too expensive. Take the BART."
Daar staan we dan met zijn printje van hoe het gaat, waar we moeten zijn en wat het kost. De metro wordt een financiele meevaller.