Rendabele Lichtwormen, Grandioos Modeloos

Onze route ?
Google zegt dat we nog op het Noordereiland van Nieuw Zeeland zijn. Ik ben het met hem (of haar ?) eens. Na de Bay of Islands -de naam zegt het al: Een baai vol eilanden- is de Bay of Plenty aan de beurt. Veel land-en tuinbouw. Plenty kiwi fruit, plenty sinaasappels en plenty avocado's. Een volle zak voor €1,20. Vervolgens passeren we Tauranga, een leuk strandstadje. Rotorua, een stinkend geothermisch stadje. Taupo, een aan-het-meer-stadje. Waitomo, een Glowwormcaves-stadje. En de Taranaki, een besneeuwde symmetrische vulkaanberg gelijkend op de Kilimanjaro (Tanzania) of de Fuji (Japan) en nu zijn we in Wellington, een zuidelijke stad.

In Waitomo is een grot, in bezit van een Maori familie. Die grot kun je bewonderen, deels te voet, deels met een roeiboot. De hele familie Maori werkt mee aan het dirigeren van de toeristenstroom en doet goede zaken met de gidsen, de horeca, de verkoop van souveniers en vooral de entree. Het unieke van de grot is, dat er een bijzondere insectensoort huist. Glowworms. Gloeiwormen. Ze lijken helemaal niet op de Limburgse vliegende soort, de vuurvliegjes, want deze keverlarven hangen onbeweeglijk aan 't grotplafond. Ze laten een kleine ketting van doorzichtige plakkerige druppels hangen en die verlichten ze met hun 'bioluminicente'-eigenschappen (dit woord heb ik ook moeten opzoeken, hoor). Het lijkt op een lichtgevende glaskralenketting. Dit trekt nieuwsgierige muggen en vliegjes en toeristen aan. Ze blijven plakken, de pechvliegers waarna de gelukslarve de kralenhengel inhaalt en de prooi verschalkt. Zie ze daar boven hangen te schijnen met z'n tienduizenden. Het is een onderaardse sterrenhemel zonder Grote- en Kleine Beer.

Zo trekkend door het land met de campervan kom je soms tot fronsende ontdekkingen en NZ-eigenaardigheden. Weet je misschien nog, dat in de jaren 50 de hoorn of de sirene van 'de koel' ging, ten teken dat het einde werktijd was, sjiech ? Nou, deze procedure is in de gemeente Te Kuiti nog heden ten dage in zwang. Klokke vijf in de middag loeit de sirene twee keer op en neer. Dan is einde werkdag. De winkels sluiten. Bakkerijen zijn dan meestal al een uur dicht omdat ze een uur eerder open gaan, terwijl de takeaway-zaken om dezelfde reden nog twee uurtjes doorverdienen. Grote boodschappenwinkels zijn wel tot laat open, maar rond vijven is het bijkans uitgestorven in elk centrum en is er geen bedrijvigheden meer. Iedereen is op tijd thuis bij het gezin.
Over de sirene gesproken. Daar moet ik nog wat meer over vertellen:
We parkeren voor de nacht vaak op een FreeCamp. Dat is meestal een parkeerplaats achteraf, waarbij de inwoners geen last van je ondervinden, of een grote parkeerplaats midden in de stad. Maar het kan ook een plekkie in de natuur zijn. Of op het strand. Aan de haven. In het park. Soms op bijzondere plekken. Kenmerken: er zijn meestal géén voorzieningen, het is gratis (!) en je moet self-contained zijn. Dat wil zeggen, je eigen water meebrengen en je eigen water weer mee terugnemen. Dus geen poepies of pippies in de bosjes. Geen rommelmakerij. Maar soms is er een gratis kraan. Of een openbaar toilet, zoals er in élk dorp er minstens één te vinden is, vaak goed onderhouden en soms opvallend beschilderd. Of een gratis dumpgat, waar je discreet en legaal je porta-potti kunt verschonen. We gaan meestal redelijk vroeg onder zeil. Half tien zowat. Dus zo rond één in de nacht ben je redelijk ver in de remslaap gesukkeld. Gaat toch opeens de dorpssirene naast ons aan de geng ! Woeii-Joeii (x50) Onhoooog en omlaaaag. Wat een kolere herrie ! Wij allebei meteen stijf rechtop van de schrik. Wat is daaat ? Dat kan toch geen oefening zijn ? Ik hoor geen vliegtuigen. Wat moeten we doen ? ... En wat is hier het alarmnummer ? Waarom weten we dat niet ? Te veel vragen voor twee suffe bullessen.
De sirene stopt eindelijk na enkele minuten. Stilte...donker...niks. Wij angsthazen zijn inmiddels ónder de dekens verplaatst. We horen ergens een auto hard aan komen rijden. Die stopt abrupt. En nog een. De buurman met de minibus naast ons is ook ontwaakt en loopt rustig langs ons en verlicht al zwabberend met zijn pietsjlamp zijn pad naar het kabinet. Ik gooi mijn raampje open en vraag in mijn ondergoed vanuit mijn bedstee, wie wat hoe. Hij blijkt een duitser te zijn en heeft zo te zien keine Bange. Wèl een volle Blase. Hij wil waarschijnlijk pienkeln op het offenbaar toilet, 30 meter verderauf. Hij sagt het ook niet te wiessen, was loos ist, maar hij bemerkte wel etwas leben daar unten bij de feuerbrandweerkatserne.
Naderhand doen we navraag bij een local en komen erachter, dat dit de gebruikelijke manier is om brandweerlui te mobiliseren.
Hebben de spuitgasten dan geen GSM ? Jawel, maar vaak geen bereik.
Een paar dagen later, elders, bij een tweede nachtelijk sirenegejank hebben we ons geen zorgen meer liggen maken.

Het weer is inmiddels wat warmer en stabieler geworden met frisse lentetemperaturen en hoge uv-waardes onder een blauw firmament. De klederdracht van de lokale bevolking blijft echter ongewijzigd. Tony vertelt me dat hier de mode ver te zoeken is. We hebben gezocht, maar inderdaad onvindbaar. Mode is hier gewoon niet, modeloos. Ik heb van mode weliswaar geen verstand, maar ik zie inderdaad hele drommen op oude teenslippers, korte broeken, te strakke leggings, alle soorten hoofdbedekking, T-shirts en joggingmateriaal rondschuifelen. Tony wijst op onmogelijke combinaties. Een slanke mevrouw in chique zomerjurk sloft op teenslippers, tasje, hoedje. Flinke meneer met pet, T-shirt, sportbroekje, mèt sokken in de bergschoenen. Ook sandalen, mèt sokken. Schoolmeisjes in lelijke rechte jurken en dichte zware zwarte schoenen, mèt dito sokken. Man met korte broek en gummielaarzen. Sokken ja of nee kan ik hier niet zien. Oudere mevrouw in t-shirt en zeer strakke legging. Sokken niet meer op gelet. Ook mensen zònder schoenen, zònder sokken op straat en in de supermarkt. Ook hun kinderen blootsvoets. En dan laat ik maar alle bonte kleurcombinaties voor wat ze zijn. Alles kan.
Als het vooral maar makkelijk zit !
Ikzelf kies voor korte broek en sandalen, soms met sokken, afhankelijk van de temperatuur. Voor het gemak en omdat ik de kans heb, ook al twee weken niet meer geschoren. Nog nooit gedaan. Het voelt als de laatste van 'The Good, the Bad and the Ugly.' Of een ontheemde zwerver bij de prullenbak. Ben, hoe heette die ook alweer ? Foto's daarvan deel ik bewust niet, die zouden tégen me gebruikt kunnen worden, als men struikrovers zoekt. Tony voelt zich onprettig met mijn stoere stekende stoppels, maar des te prettiger in haar favoriete jeans, T-shirt en haar 10 jaar oude zwarte slippers met nepdiamant.
Als het vooral maar makkelijk zit !

Zoals gezegd zijn we in Wellington en we prepareren ons op een 3,5 uur durende zeereis. We hebben gehoord dat de passage meestal heftig is, want er mengen zich halverwege twee zeeën. Veel overstekers nemen daarom de vliegmassjien, een islandhopper om de zeeziekte slim te ontlopen. Maar wij gaan de zuidwaartse oversteek wagen en zullen de helse gevaren trotseren. Van varen hebben we wel nog ferme herinneringen aan de kleur groen, maar de water- en weergoden zijn vandaag gunstig gestemd. Het wateroppervlak is bijna een spiegel, de wind is lui en niet al te krachtig, maar wens ons trotzdem veel zeemansgeluk met weinig deining.
Luctor et emergo.