Links=link, Winderig Walhalla, Franse Fisite.

De veerboot van Kangaroo Island is op tijd, en dat terwijl het in- en uitschepen zó tergend langzaam verloopt. De veelsoortige voertuigen worden op de centimeter op het dek naast elkaar gepriegeld en gedirigeerd, dat de chauffeur alleen nog maar kan uitstappen. Bijrijders kunnen dat uitstappen daar niet, dus die zijn van tevoren voetvolk geworden. In het ruim lopen die toch maar alleen in de weg en moeten daarom via de voetvolkbrug.
Ik rij dus onder de toeziende ogen van de verkeersregelaars alleen van het veer van KI (Kangaroo-Island) af het vasteland op en laat de liefste passagier weer links naast mij herenigen. 436 kilometers gaan volgen.

Ik ben inmiddels tot een volleerd, bekwaam, vakkundig en getraind linksrijder gepromoveerd, maar toch, zo moet ik u schielijk bekennen, rolt er af en toe een steekje onder de stoel. En dat vind ikzelf niet verwonderlijk. Thuis heb ik vaker geoefend en ik moet eerlijk bekennen, linksrijden is ronduit gevaarlijk !
Maar erger: Hebt ú wel eens links gereden in een auto, waarin het stuur rechts gemonteerd is ? Ja of nee? Lees verder en huiver !
Bij het simpel instappen gaat het al mis. Gewoontegetrouw loop je naar het linkerportier. Daar aangekomen kom je tot het besef, dat je stuur is gestolen. Pijnlijk. Zeker als iemand je heeft gezien.
Ha ! De sleutel in het contactslot gaat vanzelf, rechts onder het stuur, en het starten ook, wèl nadat je een schijnbeweging maakte omdat je dacht een gordelriem bij je linkeroor te vinden. De handrem zit vertrouwd in het midden, maar wenst wel onvertrouwd linkshandig bediend te worden. Gaan met die banaan. Gelukkig wordt de toeristenauto voorzien van een automatische transmissie anders zou ik geheid vaak naar een pook in het deurvak zoeken of onder het rijden mijn portier pardoes openen. Overbodig te vermelden, dat linksrijden de eis is. Niet ál te moeilijk, maar het nemen van de eerste rotonde geeft toch neiging tot paniek en redenen tot snel nadenken en alertheid. De buitenspiegel is gespiegeld t.o.v. onze auto's en bevindt zich dus réchts buiten. Daarentegen hangt de binnenspiegel op de logische plek, maar ik ben niet gewend naar linksboven te kijken. Het meest erge is de positie van de clignoteur en de ruitenwisser: die blijken omgewisseld parbleu ! Als het gaat regenen ga ik knipperen en als ik linksaf wil, gaat de wischwasch aan. En dat meerdere keren tot heel vaak. Per dag. Hoort u het al ? Die overbodige hatelijke commentaren en laagdunkende gniffels van links ?! Tot proestens toe ! Dat erbij optellend maakt linksrijden, weliswaar overdreven, tot een horrordramacomedy.

Op de nuvolgende rit door Australië zien we honderd kilometer weide. Daarop schapen. Soms koeien. Dan honderd kilometer landbouw. Gerst, tarwe. Elk dorpje heeft graansilo's, verbonden met een spoorlijn. Het opvolgende landschap kan nationaal park zijn en één daarvan heet Grampians National Park. Daar, in het plaatsje Halls Gap, bezetten we ons gereserveerde appartement. Niet al te luxe, maar met uitzicht op de binnentuin, waar kangoeroes grazen en allerlei vogels van bonte pluimage een hoop keet trappen. Langsnavelkakatoes, een soort witte raaf, dikke parkieten, rood-groene papegaaien, kookaburra's met hun aanstekelijk "gelach", hoe ze allemaal heten weet ik niet Math, maar het is een lust om te zien en te horen wat ze allemaal uitvreten en welke herrie ze kunnen produceren.
Kachel aan. Want het is koud. Er waait ontzettend veel wind weg omdat een Antarctische storing uit het zuiden sterker is. We bewandelen trotzdem het zandsteengebergte met zijn bossen en watervallen en fronsen de brauwen voor de overal voorkomende té grillige rotsformaties. Een klas met 12-jarigen klimt onverdroten met touwen en ijzers verder als wij belangstellend toekijken. Tijdens deze stormwandelingen op hoog niveau produceren we kouwe druppels aan de rode neuzen en dan waaien de koeëte ons spontaan langs de oren.
Een halve tank brandstof verder staan we bij de Great Ocean Road. De winderigheid in alle hevigheid is er nog steeds maar wordt nu vergezeld door een welkome strakke zon. Dar zijn wel de beste ingrediënten voor een gedegen kennismaking met The Twelve Apostles en de vele andere 5-sterren uitzichtpunten langs deze kust. We zien de huizenhoge witte golven kolkend uit een blauwe zee tegen de gele zandstenen wanden beuken en breken. Lijkt op 't Walhalla van Mertens. Door dat spettetend donderend geraas en slagwerkgebulk en van de 'winden waaien om de rotsen' worden onze brillenglazen heiig en smaken we naar natuurlijk zeezout.
We verblijven enkele dagen in Apollo Bay in een appartement met zeezicht en wasmachine.

Onderweg heb je wel eens, dat je dezelfde mensen ziet op verschillende plaatsen.
Zo ook een echtpaar, dat al enkele keren het pad kruiste met het onze. Ik zei nog verrast tegen hen: "Next time we meet, you have to spend a drink."
Lachen natuurlijk, maar ongelooflijk en waar, de dag erna zijn het onze appartementsburen. Wij gaan met een fles wijn op bezoek bij Chantalle en Pascalle, een frans echtpaar uit Nantes, onze leeftijd, pensionada, zelfde route ongeveer, ook in Nieuw Zeeland met camper, twee dochters, maar geen opa en oma. En ook niet o+o in spe.
U kunt zich voorstellen: De toen gevoerde engelstalige met-handen-en-voeten-dialogen over onze overeenkomsten, de politiek, cultuur en kinderen waren uniek en hilarisch.
Mét grove accenten van beide kenten !
Ik heb géén opname.
Gelukkig.

We nemen de boot Queenscliff - Sorrento met doel Wilsons Promontory, heading Sydney....