Kromme Boot, Nep Boom, Steriele Metro.

Het is niet de eerste keer, dat wij in Singapore de gast uithangen. Zes jaar geleden keken we hier ook al onze ogen uit. (Zie het verbijsterend verslag in de reis Nieuw Zeeland, van 12 februari 2013, getiteld "De Haan en de Draak" elders in dit dagboek). We logeren in hotel Furama City Center, aan de rand van China Town. Veel Chinezen hier. 77% met de rest Maleiers en Tamils.
Dit jaar plannen we nieuwe posities en beginnen het grote vergapen met het Marina Bay Sands hotel, jeweetwel, die kromme boot, bovenop die drie scheve flats. Het bouwsel blijft wonderbaarlijk nog overeind ook. We vragen heel beleefd in toren 1 de weg naar de hoogste bar en de lieftallige juffrouw achter de balie wijst ons de lift naar de 57e etage. Met ploppende oortjes zoeven we één etage hoger dan het heuse infinity-openluchtzwembad op 56, alleen toegankelijk voor de huisgasten. We jaloers op de huisgasten en sprakeloos van de stadse skyline en het ongelofelijke zicht bovenop tientallen zeeschepen vanaf torenhoogte en tracteren onszelf op een verdiende Singapore Sling. Wat een luxe op dit markante gebouw !
Naast het Sands hotel rijzen de beroemde "Gardens by the bay". Plat uitgedrukt, een met moderne gebouwen omvattende verzameling van museums met in- en uitheemse planten in een vrij toegankelijk park van 100 hectare met een serie lichtgevende nep-bomen van 50 meter hoog. De bomen hebben tig ledlampjes, flitsers en andere lichtbronnen aan de takken en de stammen zijn mede beplakt met duizenden hangplanten (verticale tuinen). Pas geleden gebouwd om de stad naar een hoger park-level te tillen. En dat is gelukt. Treffende muziek synchroon met wonderlijke lichteffecten veroorzaakt een adembenemende bomenshow. Letterlijk schitterend. Velen liggen plat op de rug en filmen onder de kruinen in. Anderen worden emotioneel. Dit willen we vaker meemaken, maar kap: morgen gaat de reis verder.
Vrouwtjelief wil ook nog winkelen. Topshoppen in Singapore. Ojee, dat wordt Orchard Road. Een road vol pepersuperduresjitwinkels, de luxemerkenwinkelstraat voor de high class society. De dames watertanden en de heren gruwelen gelijktijdig. Ik word met dure merknamen en supraluxe winkelketens om de oren geslagen.
"Hier heb je mijn creditcard", zwaai ik uiteindelijk in de Gucci-store met een goedgeefse bui.
"Och, laat maar.", is haar verlossende antwoord, "Ik heb vandaag niets bijzonders nodig en je maandlimiet is sowieso niet toereikend ! Erme haos ! "
En verder (m)oppert ze: "Ik ga wel naar Heerlen als we thuis komen, vlak vóór de kerst, dan is alles in de sale."
Arme Hals loodst haar gewiekst de H&M in. Nu de kinderafdeling. Veel glittertruitjes met eenhoornplaatjes in rose pasteltinten voor kleinmeiskes, niks voor kleinmannekes.

Halleluja. We gaan weer met de metro terug. Goed geregeld hier. Aircokoel, ruim, netjes, schoon. Vooral schoon. Er zijn trouwens geen of weinig hoeken, waar vuil en stof zich kan ophopen. Vaak draait er iemand met z'n joekel-stofmop van een meter breed rondjes. Het metrospoor is niet zichtbaar. Wel een lange dichte wand met circa 20 poortjes. Die gaan pas open, als de trein op de centimeter erachter is gestopt. Er is trouwens geen machinist in de trein. Automatique alom. Voorin heb je dus vrij uitzicht op het tracee. Hoe cool is dat.
Ook nergens een uitgetrapte sjtoemel. Als je één van de sporadische rokers bent mag je het doen op speciaal daartoe aangewezen plekken. Het is verboden te (e)-kwalmen in parken of onder de vele beschutte looppaden. Ook e-paffend moet je zelfs afstand houden van gebouwen. Like.

De volgende vlucht. Naar Adelaide in zuid-Aussiland. Daarvandaan met een huurcar ongeveer langs de zuidkust naar Sydney. We hebben appartementen gebookingdotcomd dus we smeren de eerste vier weken onze eigen bammen.
Bedankt voor jullie berichten de vorige keer. Altijd leuk te weten dat we gevolgd worden !
Groeten uit het zuidelijk halfrond, al vanuit Adelaide.
We kleuren reeds een tint.