Christchurch-Kerst, Mini-Pings

Weiter geht's langs de kust noordelijk. Moeraki, van de boulders, de manshoge perfect ronde mysterieuze stenen zomaar op het strand. Je denkt aan bowlen.
Ondertussen eindeloos schapen, koeien, weilanden, schapen, koeien, weilanden. Op de achtergrond de Alps onder blauwe luchten en witte wolken. Naar Oamaru, Timaru, Akaroa en tenslotte Christchurch.
Wat een rare plaatsnamen eigenlijk.

We verlaten het met schotse inslag Oamaru pas, als we het gespartel van die kleine klimmende pinguïns hebben gezien én hun jongen hebben gehoord. Moet je voorstellen, we zitten op een tribune ! Links en rechts, dwars op het strand en de achterliggende wildernis en straks lopen de mormels voorlangs. We moeten ons koest houden én, foto's maken is verboden, zelfs niet zonder flits. Ze kunnen niet tegen het felle licht, ook niet tegen de toch wel irritante schermpjes van onze lijfsapparaten. De schemer is vergevorderd en er branden zacht-oranje lampen. Iets verder op zee kun je ze al met mplukken zien aankomen, vertelt de pinguinman en inderdaad, daar is wat reuring. Effe later, nadat er éne de kust veilig heeft verklaard, klauteren een stuk of 20 blauwe pinguïns van 30 cm hoog tegelijkertijd de rotsen op, als mini-nonnen met de handen in hun zakken, voor de tribunes langs. We klappen niet. En nog eens 25, en weer een groep. Zeker 150 in totaal. Ze rusten een paar minuten op een veilige plek en verdwijnen dan stilletjes naar hun eigen nest. Als die watervogels de hele dag op zee gevist en gezwommen hebben moeten ze wel bekaf zijn nadat ze met een volle maag met eten voor de kids het talud zijn opgesjraveld. En dan begint het kabaal. Zodra het kroost merkt dat papa of mama ping op de stoep staat met de vissalade dan laten ze van zich horen. Honderden kwekkerbekken in concert. Ik kan hun geluid niet nabootsen, dus is het apart. Als we na de show huiswaarts gaan, moeten we opletten van de leiding, want de diertjes zitten graag in de bosjes, tussen de stenen, in de goot maar ook onder de auto. Eerst kijken, dan rijden. En zit er ene vóór je, rij je eromheen, want hij kan lang blijven zitten.
Oamaru voorziet in de goldrush-tijd de goedzoekers in het binnenland van bier en whisky. Nu helaas die rush voorbij is staan de mouterijen, brouwerijen en stokerijen nog steeds aan de kade, waar ook destijds het benodigde graan werd aangevoerd. Met het enige verschrikkelijke verschil, hoe is het mogelijk, dat er hele straten souvenierwinkels van zijn gemaakt ! Eeuwig zonde, Bert en Lambert, anders hadden we naast Schotse, ook Kiwiwhisky mogen proeven. 't Is er wel, maar de NZ-ers kennende zal dat meer op gekleurde moonshine hebben geleken.

In Christchurch aangekomen parkeren we onze MAUI-camper op de camping en gaan met de bus naar Christchurch centrum. We zijn van plan om eens flink op de kerstmarkt de kersttoerist uit te gaan hangen. Het is tenslotte vlak voor kerst en de kadoos moeten besteld worden. Maar helaas. Geen Glühwein hier met 25°. Ook keine Wurst en nix Reibekuchen. Er is hier haast niets te merken van Kerstmis. Nou ja, een verdwaalde kerstboom met ouderwetse rode ballen in een warenhuis misschien en wat neergelegde reuzekerstballen in het park, ook al rood. Een krans voren op de tram. Eén versierde tuin. Soms een kerstliedje van een kind met een cornet en warempel een leuk koor, goed gekleed, toonvast en vierstemmig bij de VVV. Hier en daar zwalkt een lallende kerstman door het winkelend publiek. Een enkeling heeft de rode kerstmuts op. Een sporadische kerstverlichting die pas zichtbaar kan worden na 22:00 uur.
En ze hebben zoveel herdertjes liggen in de velden, waar in de stille nacht de rozen wèl ontspringen omdat het lente is..

Negen jaar na de aardbeving van 2011 zijn er nog steeds veel plekken in Christchurch die herinneren aan die verschrikkingen. Schijnbaar solide oude gebouwen zijn nog steeds met hekwerken afgezet. "Danger. No trespassing" staat erop. De oude kathedraal mist een muur, je kijkt de zolder in, het dak hangt scheef. De littekens van de aardbeving zijn nog steeds zichtbaar en dat zal ook nog wel even zo blijven.
Enkele historische gebouwen zijn gerestaureerd en earthquake-proof gemaakt met roestvrijstalen kabels, bouten en platen. Andere, nog enigszins staande oude gebouwen zijn voor langere tijd stevig gestut, wachtend op restauratie. Maar de nieuwe kathedraal is al lang klaar. Modern en licht. Lijkt op een kaartenhuis. Ook een nieuwe moderne binnenstad, winkels en banken, veel staal en glas. Nieuwe infrastructuur.
Christchurch heeft op een creatieve en positieve manier nieuw leven geblazen in de stad. Haar centrum is kleurrijk, culinair en bruisend. En wie weet wordt ze door de quake ooit nog wel de meest leefbare stad van Nieuw Zeeland.

De laatste kilometers to go. We mogen de camper met lege tank inleveren en dat ga ik dan ook doen. Op de laatste druppels diesel pruttelen we naar de verhuurder, terwijl de Mercedes knippert met rode signalen, zijn grote dorst kenbaar makend. Nog zeven kilometer. Hart in de keel, maar we halen het. Overgebleven ongebruikte attributen zoals wc-papier, folie, potje zout, noedels, dettol etcetera schenken we aan een stel jonge gasten die vandaag pas beginnen aan hun NZ-avontuur.
Het hotel, waar we vannacht nog verblijven haalt ons op. Het is nog vroeg in de middag. Genoeg tijd voor een relaxed tukkie en een paar verfrissende zwembaantjes. We bereiden ons voor op een lange reis naar huis. We hebben het wel gezien in die elf weken..
Toch voelt het wat dubbel en raar om deze bijzondere periode af te sluiten. Op naar de kou, maar tevens ook naar huis. Verheugend op de kinderen en zeker die kleintjes. Geen heimwee, wel weemoed. Ook weten dat we hier niet meer zullen wederkeren. Dus afscheid nemen van de wonderlijke flora en fauna zo ver van huis. Van de o zo gewone, relaxte en vriendelijke kiwi's: Van hen hebben we geleerd !
Goed onthouden !
Afscheid van onze goede vriend NZ is nu.