Schone Schoenen, Zwart Strandzand

Wat zijn ze toch bang. Als de dood zijn ze voor allerlei dingen en ziektes. Voor elk stukje plant, eetbaar of niet, voor elk stukje dierlijk materiaal, voor elke schelp, voor melk en kaas. Fruit, noten, zaden. De Nieuw Zeelanders houden niet van overzeese bacillen, microben en ziektekiemen. En terecht.
Maar nog gekker: ze zijn ook als de dood voor golfclubs en gebruikte schoenen. Daar zou nog wat pratsj kunnen aanhangen. Vanzelfsprekend ook voor (vuur)wapens, drugs, messen, steroïden en nagelkniptangetjes. Watjes.
Stom. Vergeten. Zulk tangetje had ik wel in de handbagage. Mag niet. Nu ben ik het kwijt, het werd abrupt als oorlogsbuit afgepakt, geconfisqueerd en hup, met een zwaai in een ijzeren bak gedepomieterd. "Klangggk", was het laatste geluid van mijn dierbare glimmende tang.
Welkom in Nieuw Zeeland.
In het vliegtuig ernaartoe krijg je een 'Arrival Card'. Die moet je invullen, o.a. welke spullen je bij hebt en hoelang je blijft. Naar waarheid. Doe je dat niet, hangen er mooie hoge boetes of zelfs gevangenisstraf boven je Hollandse hoofd.
In Auckland veilig geland spreekt de gezagvoerder: "Jullie mogen niet uitstappen. Er is een zieke persoon aan boord. Remain seated. Er komt weldra een quarantaine dokter aan boord. Einde bericht."
We blijven met z`n 200 geduldig 30 minuten wachten op de dienstdoende officer met assistente. Die onderwerpt na binnenkomst een belabberde juffrouw vlak achter ons aan een uitgebreid lichamelijk onderzoek. Er volgt toch groen licht, want ze ziet er gezond genoeg uit. We mogen eruit. Dus mogen we erin. De groene juffrouw ook.
Welkom in Nieuw Zeeland.
De volgende te nemen horde is de douane. We hebben braaf, zoals dat hoort, op het formulier aangegeven dat we gebruikte wandelschoenen in bezit hebben. En de overgebleven zak dropjes natuurlijk. Of we zeer benepen of heel verstandig gekeken hebben, de douaneman gelooft ons op de blauwe ogen, dat de bergstappers voor het inpakken zeer grondig zijn schoongemaakt.
Welkom in Nieuw Zeeland.
Als we bijna in de aankomsthal zijn, komt daar een geüniformeerde mevrouw met een hond. Begint dat beest rond en aan onze tassen te snuffelen en te draaien alsof ie geen andere boom kan vinden. Hij had geen oren naar ons en we mochten hem niet aanhalen van 't baasje. Blijkt dat die drugshond van tv te zijn. Ene Fifi van Discovery-channel !
Welkom in Nieuw Zeeland.
Kia Ora zeggen de Maori. Dat wil zeggen "Goede gezondheid" of "Wees gezond".
Maar de meeste rijden Toyota.

Aleer we onze camper ophalen eerst een nachtje hotellen. Het zijn tenslotte weer 3 uur méér tijdsverschil t.o.v. de heimat. De teller staat nu op 12. Dat is makkelijk rekenen. Staan jullie op, gaan wij op dezelfde dag bijna naar bed. Maar staan wij op is het bij jullie het gisterenavond van ons. Nachbraggelaere. Het hotel ligt op 500 meter van de camperbaas, dus dat wordt lopen. De tassen halen we dan later met de camper bij het hotel op.

Het is een Mercedes. Type bestelbus. Een nieuwe. Zonder krassen en smetteloos schoon. Dat is al een goed begin. We koersen eerst noordwestwaarts, langs toeristenplaatsen als Whangarei en Paihia, Bay of Islands en Ninety Miles Beach. Tjonge, wat een groot zandstrand, zo ver je kunt kustkijken. Dan Cape Reinga, het allernoordelijkste puntje. Op deze winderige plek staat hoog op de rotsen een vuurtoren uit 1941 te huiveren, die al veel schepen van schipbreuk heeft weten te behoeden. De koude laaghangende wolken waaien als mistvlagen verder. Af en toe ergens op zee tussen de bewolkingen in een mystieke zonnestraal. Beneden aan de scherpe rotsen strijden de Stille Oceaan en de Tasmanzee voor de hoogste golf. Iets hoger tussen die rotsen, boven de geselende branding, staat zichtbaar en alleen, sinds Maori-heugnis, een oude taaie boom. Veel aarde is daar niet, daarom moet hij veel klampwortels hebben. Het is een heilige plek. Volgens de Maori wijst deze boom hun zielen met zijn wortels van ijzerhout de weg naar het diepe, de Reinga, naar de onderwereld, de weg waar ze ooit naar toe zullen gaan om nooit terug te keren...
Het toeval wil, dat Tony pas geleden aan het derde boek van Sarah Lark begon: "De Roep van het Land", waar deze plek nauwkeurig wordt beschreven. Als men dan Cape Reinga aanschouwt komen de kriebels vanzelf. Maar niet van de kou.
Bedankt voor de boekentip Els !

Onderweg rijden we door een oud regenbos, waar nog enkele antieke exemplaren van de 'Kauri'-bomen te vinden zijn. Bijna elke plant is inheems, vreemde afwijkende groeiwijzen, nog nooit gezien en ook de Kauri is een geval apart. Zowel de hoge leeftijd als de massieve dikke stam dwingen respect af. We zien de dikste. Schatting 2000 jaar. Omtrek 13,80 meter ! Van dik hout zaagt men planken en dat is ook hier gebeurd. Zowel door de Maori als zeker door de latere Europeanen.
Nu is de Kauri beschermt en als je hem wil zien, je gelooft het niet, moet je eerst je schoenen poetsen én ontsmetten voordat je aan de geprepareerde bushwalk begint !
(Dit ter voorkoming van infecties aan de gevoelige Kauriwortels.)
Het valt sterk op, dat in deze noordelijke streken de bevolking anders woont, anders leeft. Is er armoede ? Andere roots dan in zuidelijker streken ? We gaan het ondervinden.

Een stuk zuidwaarts verschijnen we in de kustplaats Muriwai. Een klein maar apart durp. Er zijn grote parkeerplaatsen met veel vrije plekken achter de duinen. Gratis parkeren. Sowieso. Dat is voor ons tot nog toe overal ! En Muriwai heeft een heel bijzonder strand. Geen wit, niet geel, maar zwart. Niet vies, maar van zwart zand en ik heb geen zonnebril op. Het glinstert alsof er miljoenen kleine diamanten zijn, alsof ik op de mijnsteenberg van Oranje Nassau IV loop. Nat zwart zand is zwarter, lijkt wel zachte sjlamp. Een schril contrast met de wit schuimende golven en bleekgroene helmgrassen. Dit is onwerkelijk en surrealistisch. Alweer een fotorolletje vol.
Het zwarte zand gaat over in rotsen en de rotsen gaan over in kliffen, met een pad naar boven. En op die kliffen het tweede wonder van Muriwai. Daar zitten ze dan met hun duizenden. De helft daarvan ieder op één ei. Het nest op 70 cm afstand van de buurvrouw. Ze kletsen wat af ! Het gemarkeerde wandelpad niet verlatend kun je ze aanraken, maar of ze pikken, die Jan-van-Genten ? De andere helft haalt vis uit zee en zwiert arrogant maar elegant boven me. Het zal me niet verbazen als mijn jas of mijn kapsel straks gereinigd moet worden !

De route vervolgt terug langs Auckland naar Hahei aan de oostkant met de beroemde Cathedral-Cove en de Hotwater-Beach. Mooie plekjes op aarde !
Als ik op de camping na mijn ochtendrituelen de camper instap met mijn grote traatsen, bitst de vrouw verwijtend: "Zou je niet eerst je schoenen willen poetsen !!"