Slimme Slangen, Woelige Baren

Wij zijn kort bij de afkorting Prom. Voluit is dat Wilson's Promontory. In de National Park "Prom" zijn alleen campings en een paar dure appartementen. Een reden om te kiezen voor Foster, een dorpje aan de rand van Prom. Daar vinden we ons onderdak. Een kamer met 5 bedden, netjes opgemaakt en een ruime natte cel, waar je je kont kunt keren.

Vandaag is het 27° in de vroege ochtendzon. De weer-app meldt, dat de middag zal verregenen en dat we voor vanavond een dikke trui moeten reserveren. Morgen blijft het fris en winderig tussen 10° en 14°. Overmorgen is het wederom korte-broeken-dag. En zo gaat dat door. Voor ons ongekende temperatuurverschillen.
"This 's crazy-spring", verklapt ons een ouder vrouwtje met een zwarte bobbel op haar neus, als wij ons ongenoegen verkondigen. "Its going up 'n down", krast ze verder, "Always cum from the south...won't hurt ye.., kè, kè, kè."
Nee, pijn doet het niet, dus we doen het ermee, met deze grillige lentemaand oktober. Die lage temperatuur heeft ook zo z'n voordelen, want met koud weer komen spinnen en slangen niet uit hun winterslaaphol. Gelukkig is ons nog geen serpent tegengekomen op onze struintochten, ofschoon er op diverse plekken strikt wordt gewaarschuwd voor hun aanwezigheid. Er zijn informatieborden geplaatst bij toeristische attracties, maar ook bij begraafplaatsen. Schijnt, dat ze zich, liggend op de door de zon opgewarmde marmeren grafplaten, thuis voelen. RIP. Luguber toch, met Halloween. En áls je zulke beschermde schoonheid toch moet aanschouwen: niet bewegen, rustig achteruit gaan en zéker niet met een külke of sjtekske gaan porren.
Ik zal zéker verstenen, dan sidderen, dan griezelen en huiveren, om het vervolgens veel en dun in de broek te doen. Voor een slimme slang zal dat de aanleiding zijn de benen te nemen én het hazenpad te kiezen.

Schoon en verrassend is de Prom. Bounty uitzichten vanuit het schaduwrijke bos, witte stranden met aanrollende golven en verre onbewoonde eilanden. De door erosie afgeronde kliffen en strandboulders bieden een decor voor een betoverende aanschouwing van de natuur en de evolutie in z'n eerlijkste vorm waar we nog lang van genieten.

De Walvisvaarders.
Wij zijn in Huskisson. Een goed geoutilleerd toeristendorpje ergens aan de zuidkant van de Australische oostkust. Beheerd door ouwe hippies en nieuwe backpackers, maar ook bij Europese vakantiegekken en allicht door de locals. Tot welke categorie wij behoren ligt ter beoordeling bij uw eigen fantasie. Er zijn prullaria winkels maar ook een Friendley Grocery, enkele café's, bistro's en take-aways in diverse sjmaken, een hoedjes winkel en twee aanbieders van walvis- en dolfijn-zoek-zeetochten. Want walvissen zwemmen zoals trekvogels vliegen: heen en weer, langs Australische kusten. Dat laatste lijkt ons wel iets: Walvissen spotten. Dat hebben we nog nooit gedaan. Verplicht in deze is dat je de zee op moet en dat geeft enkele vraagtekens, maar we zijn kranig. In de walvisvaardersbrochure staat, dat je een jas en een fototoestel moet meenemen. En water. En een hoed, want de zon is medogenloos. Binnen een uur ben je hier gebakken en geskottelbraait en dat begint bij oren en neuzen. Dit is te wijten aan dat grote gat in de ozonlaag boven ons.
Hoedjes hebben we niet, aangezien we die vergeten zijn mee te nemen en zoals ik al verklap, hoedjes zijn te koop. Het hoedje is een hoofdzaak. Dus hals over kop naar de shop. Tony had al snel een goedkoop en modieus exemplaar op de kop getikt en op Frenzl's bulles past technisch alles, maar dat alles ziet er ook niet uit. Daar kan ie ook niets aan doen. We observeren eens onopvallend waaronder andere kerels lopen: Stetsons, flapkappen, bivakmutsen, strohoeden, petjes, ijsmutsen en we zien er zelfs ene met een paraplu paraderen. Koploper is het ordinaire petje. Ze zijn hier niet op het kupke gevallen. De australische mode is veelzijdig. Alles is goed, hoofdzaak is echter: Functionaliteit !
Dus gemutst met een met schelpen en kralen versierde schaduwmaker (een Shelly Bucket) en een grote flaphoed (een Big John, want de oren moeten ook schuilen) met koord voor de windbestendigheid schaffen we boardingkaarten aan voor een twee-en-een-half uur lange zeereis. Samen met 40 andere frisse touristen gaan we als stoere zeebonken van wal. Enkele beste stuurlui blijven gewoontegetrouw achter terwijl wij langzaam en voorzichtig de ondiepe haven uit manoeuvreren.
Even later hotsen en botsen we met brullende motoren over steenharde golven van een blauwe open zee. De jeugdigen zitten vooraan en gillen van plezier alsof ze in de rups of in de achtbaan zitten. Nog.
"Allemaal uitkijken naar zwarte bulten van ruggen !" schreeuwt de kapitein schor.
Het duurt lang. Eindelijk. Dáár ! Vijftig meter verder. Het zijn er zelfs twee, én een jonkie kalf ! Ze spuiten. De motoren vallen stil en de boot stopt abrupt. Iedereen beweegt naar bakboord om te filmen. Tjonge, wat wiebelt en sjokkelt deze notendop alle kanten op, nu deze afhankelijk is van de zee op de 1,38 meter hoge golven. En zo snel als we de bulten zien, zijn ze ook weer naar beneden verdwenen voor 5 minuten. Het dobberen gaat onverminderd door. Daar zijn ze weer ! Nu aan stuurboord, verder weg en weer niet voor lang. Nog een derde keer terwijl wij onverdroten doorzwalken en banjeren op de woelige baren. Er worden gratis speciale plastic zakjes uitgedeeld aan degenen die de boot niet willen bevuilen. Anderen kiezen voor 'ik hang over de reling', maar dat is niet zo prettig bij harde wind. Op de terugtocht is de jeugd verdacht stil. Als toegift flitsen er nog twee fotogenieke dolfijnen onder de boeg door. Alweer te laat voor kiekjes.
Alleen de kapitein vindt het een zeer succesvolle tour. Ik vind hem maar een treiteraar en een zeepiraat, gezien zijn pretoogjes en dat heimelijk lachje naar zijn steward.
42 toeristen strompelen aan wal. De meesten staan er gekleurd op. Ze variëren van geel naar RAL9010 tot vele tinten groen. Ze mogen hun eigen volle zakje in de kliko deponeren.
Ik ben licht-, anderen zijn donkergroen.

We gaan onze route langs de (kust)weg vervolgen naar The Blue Mountains in Katoomba en dan via Sydney naar NZ. Groeten van Tony en Frans.
U hoort nog wel eens van ons....