Singing in the rain

WOENSDAG 15 AUGUSTUS
We zouden straf moeten hebben: De auto blijft staan, … Maar nu we naar de grijze lucht kijken, en lekker geslapen hebben, concluderen we, dat een klein ritje geen kwaad kan doen. In ieder geval beter dan zonder auto mogelijk erg nat te worden. De zinnen zijn gevallen op Cotehele. Een 500-jaar oude landgoed aan de rivier Tamar. Een landgoed met vele vertrekken, waar ooit edele edellieden deden overnachten, op verzoek of uitnodiging, niet bekend en wie weet, waar wellicht de term B&B uit voorkomt. In ieder geval was er een flinke keuken en tig slaapvertrekken. Inclusief een kade, een molen en een valleituin. Wij proberen ons voor te stellen hoe dat in het jaar 1500 heeft uitgezien. En waren die edelen wel zo braaf ? Wij geloven er geen hout van.
De parkeerplaats bij het landgoed was zo ongeveer de eerste plek in Engeland waar gratis geparkeerd kon worden, die bietsers.
Morgen zeggen we Torquay en Kingsholm vaarwel. We moeten naar de volgende statie. “Wat doen we morgen aan ?” , vraagt Frans aan Teuntje, met de bedoeling enkele plaatsnamen van de landkaart te horen welke onderweg bezocht kunnen worden. Teuntje antwoordt: “Ik doe mijn blauwe T-shirt en jeans aan, lekker makkelijk, maarre, sinds wanneer deze interesse? Je hebt je nog nooit afgevraagd, wat we zullen aantrekken…”

DONDERDAG 16 AUGUSTUS
Verkassen. 4 dagen Torquay zijn om. Na het alweer-super-full-english breakfast zetten we noordelijke koers. Swansea in Wales is het doel. De hele dag zien de luchten dreigend uit met donkere partijen, maar we voelen geen drup. De zon is er zelfs af en toe. Heerlijke temperatuur van 20 graden, terwijl wij op internet zien dat het thuis wel 32 (!) graden is. Bleh ! Plak ze maar daar ginder, wij kunnen zonder airco.
In onze reisgids lezen we over de stad Bath. Een ´georgian´ stad met geneeskrachtige bronnen. Het eerste engelse kuuroord. En inderdaad, deze stad wijkt af van wat we tot nu toe gewend waren. Wij bewonderen grote bouwprojecten, waarvan alle muren opgetrokken zijn uit een harde soort mergel. Geweldige parken en de binnenstad is netjes, netjes, netjes. De bewoners zijn van de rijkere soort, getuige de soorten dure automobielen welke het en der geparkeerd staan. Huizen gebouwd in een cirkel van 200 meter en groot dat die zijn! 5 verdiepingen. Tony vraagt een dienstdoende postbode hoeveel gezinnen achter een voordeur wonen? “Varieert. Soms 4 gezinnenen, soms slechts één persoon.” Deze huizen kosten volgens postbode wel 3 miljoen pond.
Dan is het tijd om verder te gaan naar ons volgend B&B Langroad. Het is een klein B&B maar wel proper en de kamer en bed iets groter, we hebben nu zelfs een stoel op de kamer! Een hele mooie B&B. Niets, maar dan ook niets op aan te merken en een verrassende inrichting. De tent wordt gerund door twee boys. We willen gaan wat eten bij (alweer) een Italian, maar de tent was (alweer) vol. Toen wij verdrietig afdropen kwam de eigenaar ons roepend achterna… Toch nog een lekkere kleine salade een een halve pizza naar binnen gewerkt. Daarna vroeg onder de blankets en op het pillow.

VRIJDAG 17 AUGUSTUS.
Grijs, grijs en nog eens grijs. Het regent, regent en regent. Echt Engels weer. Wij wilden toch naar Engeland…? Dan niet zeuren over het weer!
Besluiten om naar Tenby te rijden, 55 miles verderop. Zou een mooi stadje zijn. Na anderhalf uur driving daar aangekomen en het is er werkelijk mooi, prachtig strand met haventje zonder water (jaja, het is eb) en een oud kasteel op een klif. Ondertussen regen, regen en nog meer regen. Wind, wind en windkracht 7! Wij willen wegwaaien maar als echte zeelieden lopen we stug door en laten ons niet van de wap brengen. Pinnen in de stromende regen, de pondjes zijn alweer op ;-( en dan lijkt zo’n cash-machine echt traagt te werken, als ondertussen de drops in je nek vloeien. Maar het kopje koffie met gebak (genaamd Death by Chocolat) maakt alles goed.
Op weg naar huis natuurlijk eerst nog gestopt om wat te eten en drinken bij “Two for One”. Twee menu’s bestellen en maar ene betalen. Dat is natuurlijk goedkoop, alleen heeft Tony niet zo’n honger en eet alleen wat garlic brood. “Nóg niet veel verdiend.”, mokt Frans.
Bij terugkomst in Swansea regent het nog steeds. In de stad wat postcards gekocht. Een voor Thea en een voor tante Ida die jarig is. Ook een voor nicht Wilma. Haar man is overleden en aangezien ik niet naar de begrafenis kan stuur ik maar een mooi engels kaartje als troost.
Door naar ons B&B. Maar nu is Tony hungry. En Frans thursty....