pick your own fruit

ZATERDAG 11 AUGUSTUS
Smal bed, dat zijn wij sjravelère niet gewend. Om zes uur wakker door een hels kabaal buiten. Meeuwen. Wat een geschreeuw. Vervelende beesten, wist je dat ? En elke meeuw heeft zijn eigen schreeuwmanier ontwikkeld, maar alle klinken ze krijsend en dus vervelend. Ook zaten ze gisteren midden op de weg. En jaag ze maar niet weg, want dan schijten ze op je auto. Jofele plakkaten zagen we al, gelukkig niet op de onze.
Ons eerste English Breakfast wordt opgediend. 08.00 uur ! Geweldig, alles drop en draan; full english. En ook vers fruit (mmm, glundert Tony). Zal ik de uitgestalde ingrediënten allemaal opnoemen ?
08.30 uur al op trap. Wandelen over het zuid-Engelse kiezelstrand. Met kiezels zo groot als ganze-eieren. Met dat kaliber kiezel bouwen ze ook muren van huizen of plaveien ze niet-op-te-lopen-achterafstraatjes. We kopen een speciale verjaardagskaart en een postzegel voor Wilma. Een engelse in style. Per luchtpost. Wilma is maandag jarig en wij zijn jammergenoeg niet van de partij. Na een koffieterras beslissen we om naar Brighton te gaan. 50 km verderop. Dat hebben we weer geweten. Pff, wat zijn er veel engelse auto’s en wat gaat dat langzaam. Na twee en een half uur komen we erachter, dat half Londen op deze zonovergoten zaterdag in Brighton op bezoek is en daar de engelander uithangt, net zoals de hollanders dat in Valkenburg doen. We hebben door de drukte niet kunnen parkeren en zijn teleurgesteld en in engelse termen met het maken van ongepaste opmerkingen, scheldend omgedraaid, via een andere weg back home. In het eerstvolgende village genieten we toch nog van een verdiend terras aan de river.
Ergens zien we auto’s geparkeerd staan in een wei. Een reeks reklame-borden. Een farm-shop. De farmer heeft vele hectaren land. Beplant met miemelen, kroesjelen, aarbeien, bessen in allerlei kleuren en families, frambozen en noem maar op. Verder sjtekkebonen, courgettes, kolen, rabarber, en nog veel meer. De farmer is echter lui, hij wil niet plukken. Daarom mag iedereen zelf zijn beste kwaliteit plukken en afrekenen tegen kiloprijzen.
’s Avonds weer naar Mamma Mia. Was er alwéér geen plaats. “Come back in 10 minutes.” Het duurt hier steeds langer. De penne waren op. Oké, dan maar ander pasta-materiaal. De cider was op. Oké, dan maar een vino. We hebben zelfs geen drankje van het huis gekregen, toen we daarna ook nog eens verplaatst werden ten gunste van een aankomende groep. Stelletje krenten daar bij Mamma. Maar ik vergeet krenterig te zijn met de fooi.

ZONDAG 12 AUGUSTUS.

Lange dag vandaag, denken we. We moven naar een volgend adres. Westelijk. Naar Torquay. Het landschap glooit en tracteert ons op enkele plensbuien. Niet lang, maar genoeg om de dust van de car te spoelen. Na Southampton verlaten we de snelweg en doorkruisen het “New Forest”. We hebben toch de hele dag voor 265 kilometer, dus verder via de binnenwegen. Daar is meer te zien. Dorpjes en stadjes. Kaffee und Kuchen en ergens anders sandwiches met cheddar cheese. Een partje boterham krijgen we niet op en nemen dit mee, ingepakt in het gebruikte servetje, voor het geval dat. Voordat we arriveren in Torquay slaan we ons een weg door de drukte van jewelste. Ons B&B ligt kort in de buurt van het centrum. TomTom, i love you. Ojee, de kamer is klein, maar wel netjes en schoon. Het uitzicht is niet adembenemend. Och ja, zucht. Morgen vragen we om overplaatsing.
Op aanraden van de B&B-man eten we in een pub. De “Hole in the Wall”-pub. Da’s pas lekker. Een biertje en een wijntje erbij, daarna een wandeling op de met duizend lichtjes versierde boulevard en haven. Romantisch !
“Schatje, ik heb mijn tasje laten hangen ! Met paspoorten en al“. Hardlopend back to the pub. Weg romantiek.