Zomerse Kerst, Walmende Eucalyp.

Daar zijn we weer, lieve kijkbuiskinderen, met een nieuwe aflevering van de avonturen van Puk & Muk in WijdWeg.

Eén-vierde deel van Nederland. Dat is ook de grootte van de nationaal park Blue Mountains, terzijde van Sydney. Een lap met alleen maar diepe ravijnen. Daarin eucalyptusbomen, rotsen, watervallen (kleintjes maar, het is niet zo nat daar) ontontgonnen struikgewassen, inheemse dieren, rust en adembenemendheid. Er hangt een blauw waas in de lookouts (vergezichten), alsof er een kouwe ouwe diesel sputtert daarbeneden. Men denkt en verkondigt, dat die mysterieuze blauwe waas afkomstig is van die alom vertegenwoordigde eucalyptusbomen, in combinatie met zon en wind. En vandaar de naam Blue Mountains. Een logische verklaring, maar het zal me cervelaat wezen. Van de uitzichten word je klein en nietig en uit je spontane oohs en aahs.
We bezoeken de toeristische attractie "Scenic World". Dit bedrijf aan de rand van de Blue Mountains herbergt een (boomtoppen)pad door het (regen)woud, een gondelbaan, een kabelbaan, een souvenierswinkel, eten en drinken en het steilste passagierstreintje van de wereld. 52° helling. Deze helden zijn natuurlijk ingestapt. Met veel geschreeuw en gekerm van de medepassagiers, voornamelijk Chinezen en Japanners, vertoeven we in een mum 310 meter lager. Bij de gondelbaan is een extraatje ingebouwd. Hangend, midden boven het ravijn wordt de bodem plots doorzichtig. Schrik- en schreeuwsucces verzekerd.
En de kabelbaan ? Och, zoals bij ons in Oostenrijk.
Voor $ 44,- (€ 26,40) incl. gratis overdekt parkeren mag je de hele dag op en af, heen en weer, genieten van vergezichten. Een schijntje toch ?
Ook hier blijkt weer dat Australiërs o zo vriendelijk en behulpzaam zijn:
We bestellen koffie en thee met iets lekkers erbij en krijgen bij afrekening te horen $ 18,50 en dat het pinapparaat wellicht kuren heeft. Proberen dus, die pin, met voorspeld negatief resultaat. Dat wordt dus een contante transactie. Ik diep sjrabbelen in mijn platte beurs en tot grote ontsteltenis kom ik na veel wijsvingergefrunnik en kleingeldgetel maximaal aan $ 17,30... oei..
"Sorry mate, that's all I have", stamel ik met rode wangen, mijn broekzakken nog controlerend, "Please, euh, can you skip the sweets ?"
"No worries", wuift de jeugdige kassier het dilemma van de hand en je raadt niet wat hij doet.
Hij pakt het fooienpotje achter de kassa ter hand en lapt het tekort van de twee armoedzaaiers met een grote smile bij, zodat zijn kassa straks geen verschil zal vertonen. Dit hebben we nog nooit meegemaakt.
Naderhand zet dezelfde gast ons beider bij de lookout op de foto, waarbij hij het niet kan laten zijn selfie toe te voegen. Wat een leuk jong, die oelewapper.
Zo ook de receptie-juffrouw van het appartement. We constateren dat er geen mogelijkheid tot koken en wassen is in het door ons gereserveerde voor 3 dagen. Allemaal geen probleem ! Na bezichtiging en acceptatie van een ander, wel duurder appartement wordt daar het terras vluchtig gebezemd en is ieder tevree. We krijgen korting ook nog !
Nog zo een moment: Er loopt een soort kip langs de weg te scharrelen. Geen gewone kip, maar een kleine elegante, met lange krulstaart-veren. Wij fotograferen. Stopt er een car. Chauffeur stapt uit en we krijgen uitleg over, wat we nu weten, de liervogel. (Lyre-bird). Thanks mate !

De weg van Katoomba naar hartje Sydney is net 100 kilometer lang. De eerste 50 gaan snel en voorspoedig. Maar de danvolgende 20 kilometer is Baustelle auf Baustelle. Eén stoffige doffe ellendekommer.
'We bouwen voor u ! We leggen een vliegveld aan. En de daarbij horende infra. Met nieuwe nederzettingen.' Zoiets in deze trant staat op grote infoborden. Nou, bedankt voor uw begrip.
De laatste 30 kilometer bevatten voorsteden van Sydney en precies daar ontstaat stress. Je zult het zeker herkennen:
Meerdere stoplichten per kilometer, luidruchtig vrachtverkeer, stomme voorsorteerfouten, warm, druk, we moeten de auto nog inleveren, vette dieselkwalm, TomTom op hol, zin in koffie, weer file, moet plassen, uitlaatgassen, nog steeds geen koffie, links is link, het wordt/is spits, verreden alweer...
We vinden het hotel om de bagage te droppen, maar Hertz schaffen we niet meer, die is nu gesloten. Die moet dan morgen maar aan de beurt komen.
Sydney: een grote stad met een centrum vol krioelende toeristen, bussen, boten. Allen eten en drinken rond de prominent aanwezige iconen zoals Opera House en Harbor Bridge. Verderop de vele beroemde stranden zoals Bondi Beach, Manley Beach of Bronte Beach. Ideale plekken voor mooie jongeren om te zien en gezien te worden. Wij hebben vandaag -om niet op te vallen- onze badspullen en surfplank wijselijk niet in onze rugzak gestopt.
Toch iets anders, daar bij die Ozzies. Nog nooit hebben we kerstversieringen gezien in de korte broek en sandalen. Heb je ooit glitterlampjes door de zonnebril bekeken ? Jinglebells op het terras gehoord ? Ho, ho, ho bij de airco ! Waarschijnlijk loopt binnenkort de kerstman al klingelend tussen de ingesmeerde zonaanbidders.
In de kerk kun je doneren met je pinpas. Ook contactloos offeren behoort tot de mogelijkheden. Jezuske is niet vies van plastic geld en bitcoins.
In stadsdeel Manley is het Oktoberfest in volle gang, het hele jaar door hossen. In The Rocks ook al. "Dwrink, Dwrink, Broederlaajn Dwrink..", galmt het ingetogen en braaf tot aan de buren. Gave begeleiding trouwens van kwetsjbuul en zwaar geblûtsjde tuba uit de tijd van Servatius.

Voldaan en moe keren we "huiswaarts" met de metro, die soms bovengronds lucht hapt. We hebben een heerlijk appartement bij Meriton Mascot. Aanrader !
Midden in de nacht verdorie brandalarm. Dan joelende brandweerauto's voor de deur. Nog an toe. Receptie bellen. Geen antwoord, oejaa, wat noe ? Wij met gepaste haast naar beneden. En ja, via het trappenhuis! Van de 14e !
Eenmaal beneden treffen we een normaal bedrijf met relaxte brandweerlieden zonder helmen. De frietepan van de buurman bleek de oorzaak te zijn via de gekoppelde brandmelder.
Terug naar boven nemen we wèl de lift. Het alarmsignaal joelt vrolijk verder tot de pompiers verdwijnen.
Morgen naar Nieuw Zeeland.
Truste allemaal !